က်ေနာ္နဲ႔ နီးစပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ အမည္မ်ားအေၾကာင္းပါ။ ဗဟုသုတအေနနဲ႔ မွ်ေ၀တာေပ့ါ ေနာ....။ တကယ္လုိ႔ စာဖတ္သူမ်ားလည္း လိုအပ္တယ္ထင္ရင္ေတာ့ (သို႔) စိတ္ပါရင္ေတာ့ ကြန္႔မင့္မွာ ၀င္ေရးေပးဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါရေစ.....
က်ေနာ့္ရဲ့ အမည္ရင္းကေတာ့ ရာေက်ာ္ လုိ႔ေခၚပါတယ္။ အေဖက လယ္သမား တေယာက္ပါ။ ရာေက်ာ္ (စပါး နာမည္) စပါးစိုက္မယ့္ေန႔၊ ျပာသိုလျပည့္ေန႔မွာ ေမြးပါတယ္။ အေဖက ေယာက္်ားေမြးရင္ ရာေက်ာ္လို႔ နာမည္ေပးမယ္။ မိန္းကေလး ေမြးရင္ေတာ့ စီေလး(C-4) တဲ့။ အဲဒီလုိ သူရင္းငွားကို မွာၿပီးေတာ့ လယ္ထဲ ဆင္းခ်သြားပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးေမြးရင္ လယ္ထဲကိုဆင္းလာၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါ။ မိန္းကေလး ဆိုရင္ေတာ့ မင္း ဆင္းလာစရာမလိုဘူး ဆိုၿပီး မွာသြားပါတယ္။
အဲဒီေခတ္မွာ ရာေက်ာ္စပါးတို႔ စီေလး စပါးတို႔ဆိုတာ အထူး အတြက္တိုး စပါးမ်ဳိးေတြေပါ့။ ရက္ေပါင္းတရာေက်ာ္နဲ႔ ရိတ္သိမ္းႏိုင္တယ္ေလ။ က်ေနာ္က တကယ္လုိ႔ မိန္းကေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ မစီေလး လို႔ အေခၚခံရမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ခုေခတ္လိုမ်ဳိး စပါးနာမည္ေတြက မေနာပ်က္တို႔၊ ဧည့္မထတို႔၊ လုံးသြယ္တို႔၊ ေဘးၾကားတို႔၊ ေတာင္ပ်ံတို႔၊ တေတာင္ပိုတို႔၊ တို႔လိုစပါးမ်ဳိးသစ္ေတြ မေပၚေသးတာ ေတာ္ေသး တာေပါ့ေနာ........:)။
က်ေနာ့္ကိုေမြးၿပီး သုံးလၾကာေတာ့ ရာေက်ာ္စပါးက ရိတ္သိမ္းဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီေလ။ အေဖ့ရဲ့ ျပဳစုယုယမႈနဲ႔ လုံ႔လ ဝိရိယေၾကာင့္ စပါးေတြက ေရႊဝါေရာင္၀င္းမွည့္ေနတာ ေရႊေကာ္ေဇာႀကီးခင္းထားသလို တနယ္လုံးက လူေတြ လာၾကည့္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းမဆုံးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သႀကၤန္မိုးကရြာခ်လိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မိုးတြင္းနဲ႔ ဆက္သြားေတာ့ အေဖ့ချမာ စိုက္ထားတဲ့ စပါးက ပလုံဆိုတဲ့အသံေတာင္ မထြက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေမ့က ခဏခဏ ျပန္ေျပာျပလို႔ မွတ္သားမိပါတယ္။
နာမည္ရင္းက ရာေက်ာ္။ ဒါေပမဲ့အမ်ားစုက မြန္ဆိုေတာ့ ရာေဂ်ာ လို႔ပဲ အသံထြက္ေခၚၾကပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ရာေက်ာ္ ဆိုၿပီး ပီပီသသအသံထြက္ၿပီးေတာ့ မေခၚပါဘူး။ ေခါင္းကလည္း အရမ္းႀကီးဆိုေတာ့ အေဖက က်ေနာ္ငယ္စဥ္က ေခါင္းႀကီး(ေဂါင္းႀကီး)လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္စဥ္က နာမည္ႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္သန္း ဆပ္ကပ္(လို႔ထင္ပါတယ္) ရြာမွာလာေရာက္ ေျဖေဖ်ာ္တယ္လို႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ျပန္ေျပာတာ မွတ္ထားမိပါတယ္။ ဦးေခါင္းအရမ္းႀကီးတဲ့ ေမာင္ကမာၻဆိုတဲ့လူလည္း ဆပ္ကပ္အဖြဲ႔ထဲမွာ ပါလာတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ က က်ေနာ့္ကို ေမာင္ကမာၻဆိုၿပီး ေခၚၾကပါတယ္။
ေနာက္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဘားအံေကာလိပ္ (အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေကာလိပ္အဆင့္ပဲ ရွိေသးတယ္) ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစုက လယ္လုပ္တဲ့က်ေနာ့္ကို ကၽြဲ လို႔ေခၚပါတယ္။ သူတို႔လည္း အမည္ေျပာင္(pad names) အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ဘုန္းႀကီး၀တ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာတဲ့ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ကို ဘုန္းႀကီး၊ အအိပ္ႀကီးတဲ့ ေကာင္ကို နဂါး၊ ေျခေဆာ့ လက္ေဆာ့ႏိုင္တဲ့ေကာင္ကို ေမ်ာက္၊ ေပ်ာ့စိစိ၊ အိညက္ညက္ေကာင္ကို သားေလးဆိုတာမ်ဳိး ေရႊဂြန္းရြာက လာတဲ့ေကာင္ကိုေတာ့ ေရႊဂြန္းဆိုတာမ်ဳိးေပါ့ ~@#$%^&*....။
က်ေနာ့္ အေမနာမည္က ေဒၚဖြားရွိန္ပါ။ အမ်ားစုက မရွိန္လို႔ ေခၚပါတယ္။ မြန္သံႏွင့္ ပီပီသသမထြက္ႏိုင္ဘဲ အမ်ားစုက မဇိန္လို႔ပဲ အခၚမ်ားပါတယ္။ မျမင့္ကိုလည္း မမစ္တို႔၊ မညင့္၊ အမိ၊ ဆိုၿပီးေတာ့ အမ်ားအျပားေခၚၾကပါတယ္။ ကိုျမင့္ကိုလည္း ကိုညင့္၊ ကိုမစ္၊ ကိုမင့္ဆိုၿပီးေခၚၾကပါတယ္။ ေဘးအိမ္က ေကာင္ေလး မဲမဲ၊ လုံးလုံး ေလးမို႔ မဲတုံး။ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ေကာင္ေလးကို ျဖဴတုံး၊ ေနာက္ အေမ့၀မ္းကြဲ ညီမ၊ ေဒၚေလးရဲ့ အမ်ဳိးသား အမည္က ဦးက်င္သိန္း။ ဦးက်င္သိန္းကို ဘယ္သူမွ သိပ္မသိပါဘူး။ အားလုံးက ဦးဆယ္ျပားလို႔ပဲ သိပါတယ္။ သူ႔သမီး (က်ေနာ့္ ၀မ္းကြဲ ညီမ) ကိုေတာ့ က်ေနာ့္အေမ တေယာက္ထဲက ငါးျပား ဆိုၿပီးေတာ့၊ ညီမျဖစ္သူကို ပုပုလုံးလုံးမို႔ ေလာက္စာလုံးလို႔ ေခၚပါသတဲ့။ ေနာက္ဖိုးႀကီးတေယာက္အမည္က ဦးေျခာက္ျပားတဲ့။ သူ႔အကုိနာမည္က ဦးေပါင္းတည္ပါ။ (ေပါင္ဒါ (ေပါင္းတည္ကို ဖ်က္ေခၚသည္) တဗူး ေျခာက္ျပားလုိ႔ ကဗ်ာလုိ ေအာ္ၿပီးရြတ္ဆိုၾကတာကို မွတ္သားမိပါရဲ့)။
ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းၾကား ေဆာ့ရင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္လြန္းတဲ့သူကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ "ကြန္ပရြမ္း" တဲ့။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ မဆိုးဆိုးတို႔ ဆိုးေပ တို႔လိုဟာမ်ဳိးေပါ့။ ရြာမွာက ကြန္ကရြမ္းဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ အေဒၚႀကီး ေလးငါး ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အားလုံးဟာ ထမိန္(ထမီ)ကို အလံထူမယ့္သူခ်ည္းပါပဲ။ ေယာက္်ားေလးမွာ အဲဒီအမည္မ်ဳိးကို ေပးေလ့မရွိပါဘူး။ ေယာက္်ားေလးဆိုရင္ေတာ့ မိုက္ခဲတို႔၊ မိုက္တီး ဆိုတဲ့ အမည္မ်ဳိး ေပးတတ္ၾကပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေခတ္မွာ နယ္တိုင္း နယ္တိုင္းမွာ သူပုန္လိုလို၊ ဒါးျပလိုလို မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္လုိလို ကိုယ့္နယ္မွာ ဗိုလ္က် စိုးမိုးသူေတြ ရွိၾကတယ္မလား။ က်ေနာ္တို႔ ရြာမွာလည္းဗိုလ္ တဗိုလ္ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ နာမည္က ဦးပေစာက္(ဦးပ)ပါ။ ဦးပေစာက္လာရင္ ေခြးေတြေတာင္ ရြာလယ္လမ္းမမွာ လမ္းမသလားရဲေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အကၡရာစာလုံးေတြနဲ႔ ထူးဆန္းတဲ့အမည္ေတြကို ေပးထားတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကိုခ၊ ကိုဒေဒြး၊ ကိုဝလုံး၊ ဖိုးသုည(လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္တုန္းက ထုံးအိုင္ရြာရဲ့ လက္ေဝွ႔ေက်ာ္ တဦး) ပါ။ ေနာက္တေယာက္က ေဒ၀ တဲ့။ (သူ႔ကို ေဒဝ လို႔မေခၚဘဲနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြက ေျခာက္ရာသုံးဆယ္ လို႔ပဲ အမည္ေျပာင္ ေပးထားပါတယ္)
ရြာမွာေတာ့ အမ်ားစုက မြန္နာမည္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အသံပဲ ထြက္လို႔ရၿပီး အဓိပၸါယ္ေတာ့ လုံးဝ မရွိပါဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဗမာဆန္ဆန္ပဲ နာမည္ေပးၾကပါတယ္။
အေရာ၊ အရူး၊ အရဲ၊ အရီး၊ အရား၊ အရိန္း၊ အရြတ္(အာဒါလြတ္)၊ စရစ္၊ (ရေကာက္အားလုံးကို R-အသံထြက္ဖတ္ပါ)နဲ႔ အယ(အရ)၊ အယင္ စတဲ့နာမည္ဆန္းေတြကိုလည္း ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ အရူး (အယူးမဟုတ္) နာမည္မ်ဳိးဆိုရင္ အသံအနိမ့္အျမင့္ကိုလိုက္ၿပီး အမည္ကြဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ မြန္လိုလည္း အဓိပၸါယ္မရွိ၊ ဗမာလိုလည္း ေခၚရခက္တဲ့ နာမည္မ်ဳိးေတြပါ။
ဦးေခြးကေလး၊ ဦးေခြး၊ ဦးလိပ္၊ ေတာဝက္၊ မကြန္းဟဂူဲ (မေၾကာင္ကေလး)ေပါ့၊ ဦးစာကေလး (Sparrow taler) အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ ဖြင့္ဖူးပါတယ္၊ မဝက္မ၊ ဦးပိုးျဖဴ (သူက တကၽြန္းျပန္ႀကီးေပါ့)၊ ေခြးေခ်း၊ ေတာေၾကာင္၊ ေၾကာင္ပါး၊ ေဒၚကြန္ဟတမ္း (ေဒၚဂဏန္းကေလး)၊ မေခြးမ၊ ေဒၚေခြးေမ၊ ကြန္းဟဒိုက္ (က်ီးကန္းေပါက္)၊ ကြန္းေပါက္ (ဗ်ဳိင္းေပါက္စ)၊ မကြန္ဟဒြတ္ (မငါးပူတင္းကေလး)၊ ဦးၾကြက္၊ စသျဖင့္ တိရစၦာန္အမည္မ်ား ကိုလည္း ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဦးေပါက္တူး၊ လိုအမည္ မ်ဳိးေပးတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေကာက္ရ၊ ေငြရ ဆိုတဲ့ အမည္မ်ဳိး ေပးတတ္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ့္တို႔အိမ္ရဲ့ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ကေလးေတြအမ်ားႀကီး ေမြးထားတဲ့အိမ္ တအိမ္ရွိပါတယ္။ မိဘျဖစ္သူက ကိုင္းအလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ အေဖ နာမည္က ဦးထြန္းေသာင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက ဦးကက်ား (ကဆိုတာ ငါး။ က်ားဆိုတာ ေလလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ လူမစားပါဘူး။ ငါးပ်ံလို အေကာင္မ်ဳိးကိုေခၚတာပါ) ပဲ အမ်ားသိပါတယ္။အေမျဖစ္သူက ငယ္ထိပ္ကေန ဆံပင္ေတြ ကၽြတ္ကုန္လို႔ အမ်ားစု ေဒၚဟလပ္ (မြန္သံႏွင့္) ေခၚရာက ေဒၚငတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သားသမီးေတြရဲ့ နာမည္ကေတာ့ ေက်ာင္းနာမည္ လွလွေလး ေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ သူတို႔ကို ေနာ္ဟဒါး၊ ပတ္တီးေရာ(လက္ေဝွ႔သမား နာမည္က ရႈတိုင္းယဥ္)၊ ခ်နခလူး၊ ေရႊေက်း၊ ေနာက္တေယာက္ (ကိုေအးကို) ကို စံပယ္ဖူး တဲ့၊ မတင္ေအး ကို မသာေအးတဲ့၊ မ်က္ႏွာၿပဲၿပဲနဲ႔ ကိုမ်ဳိးသန္႔္ကိုေတာ့ (ကၽြဲမတန္ဆာ @~&$*#)၊ ေနာက္ မလွေထြးကုိ ေလာ္(ေလာက္စပီကာကို ဆိုလိုသည္)။ ေျမးေလးကိုက်ေတာ့ ပုပုလုံးလုံးမို႔လို႔ ေအာင္လုံး။ မွတ္သား ေလာက္စရာ ရပ္ကြက္က ေပးထားေသာ အမည္ေျပာင္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
သုံးရပ္ကြက္က ေရတြင္းေဘးက အိမ္မွာ စိတ္မႏွံ႕တဲ့ ေဒၚသင္းေမ ဆိုတဲ့ အဖြားတေယာက္ရွိပါတယ္။ "ေဟ့...ေသမင္း၊ ေဟ့...သင္းေမ။ ေဟ့...သင္းေမ၊ ေဟ့...ေသမင္း" ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕ၾကမ္းျပင္ကို တဒိုင္းဒိုင္းထုၿပီး သူ႔အမည္ကို အတည့္ရြတ္လုိက္၊ ေျပာင္းျပန္ရြတ္လုိက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနပါတယ္။ အေမ ေရတြင္းမွာ ေရသြားခပ္တာနဲ႔ ႀကဳံပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက "ေဟ့...ဖြားရွိန္" ဆိုၿပီး လွမ္းစလုိက္ပါတယ္။ အဖြားကေတာ့ ဖြားရွိန္ဆိုတဲ့ အမည္ကို ေဟ့ဖြိဳန္ရွားလို႔ ေျပာင္းျပန္ မေခၚတတ္ေတာ့ဘဲ သူ႔ဟာသူ အလုပ္ရႈပ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အဖြားကလည္း အနားရသြားပါေတာ့တယ္။
ႏွစ္ရပ္ကြက္က ဦးေပါက္က်ဳိင္းဆိုတဲ့ လူတေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႔သားသမီး အမည္မ်ား ကေတာ့ ဆိုက္ကား၊ လန္ခ်ား စတဲ့ စီးေတာ္ယာဥ္မ်ားအျပင္ စမအင္း၊ ကရဝင္း ဆိုသူမ်ားလည္း ပါတယ္။ ေပးမွ ေပးတတ္ပေလ။
အမည္ရွားပါးေသာ မိသားစုလည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အကိုႀကီးက လြင္ျမင့္၊ ညီက ျမင့္လြင္၊ အမျဖစ္သူက ျမင့္ျမင့္ေဌး၊ ညီမျဖစ္သူက ေဌးေဌးျမင့္တဲ့။ ေပးစရာအမည္ ေတာ္ေတာ္ေလးေပါမ်ားေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ အမည္ရွားပါးေနတဲ့ မိသားစုပါ။
သေဘၤာဆိပ္နားက ကြမ္းစားထုံးလိုက္ပို႔အိမ္က အေဒၚႀကီးရဲ႕ အမည္ကလည္း မွတ္သား ေလာက္စရာပါ။ "က်ပက်စ္" တဲ့။ ဗမာစကား မပီကလာ ပီကလာ ေျပာတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ ခဏခဏ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရပါတယ္လုိ႔ အေဒၚႀကီးက ႀကံဳတိုင္းေျပာျပတတ္ပါတယ္။ (မယုံရင္ေတာ့ အဲဒီအမည္ကို ကိုယ့္ဟာကို ဗမာလုိ အသံထြက္နဲ႔ မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ဆိုၾကည့္ပါ။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။)
ရြာမွာက"အကလိ" (အကလိ ကို တဆက္ထဲ ျမန္ျမန္ေခၚရပါမယ္။) လို႔ေခၚတဲ့ သူႀကီးေဟာင္း တေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူႀကီးကလည္း ခပ္ဆိုးဆိုး၊ ခပ္ေတေတ ဆိုေတာ့ ရြာသူရြာသားမ်ားလည္း စိတ္ညစ္တာေပါ့။ တဆင့္စကား တဆင့္ပြားၿပီးသူႀကီးကိုယ္တုိင္ ၾကားေတာ့ "ေဟ့... အကလိ ကိုမႀကိဳက္ရင္ ရြာေျပာင္းလုိက္" ဆိုၿပီး သူႀကီးအရက္မူးတိုင္း ႀကံဳးဝါးသံအၾကာင္းကို တဆင့္စကား တဆင့္ၾကားမိပါရဲ့။
ေနာက္ နဝတေခတ္ ေရာက္ေတာ့ ဦးသိန္းေဖ ဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ သူႀကီးတေယာက္ ေပၚလာျပန္တယ္။ စာမတတ္၊ ေပမတတ္ ဆိုေတာ့ ဦးေဗ်ာ ဆိုတဲ့ သူႀကီးလက္ထက္မွာ သူက ျပည္သူ႔စစ္ ေခါင္းေဆာင္။ ဦးေဗ်ာ ျပဳတ္က်ေတာ့ အဖားေကာင္းၿပီး သူက သူႀကီးတက္ျဖစ္ပါေလေရာ။ သူေရးတဲ့ စာတေစာင္က အေရးအသားေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္ ဖတ္ၿပီး မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ဒီလုိပါ....
သို႔ /
အတြင္းေရးမွဴး ေမာင္ေငြလႈိး
မန္က်ီးသြားရန္ ကိစၥီ
အျမန္လာပါ။
အရိုးေသစြာျဖင့္
ငွကၠဌ သိန္းဖ။
အမွန္မွာက
သို႔ /
အတြင္းေရးမွဴး ေမာင္ေငြလႈိင္
မန္က်ီးကၽြန္းရြာသို႔ သြားရန္ကိစၥ
အျမန္လာပါ။
ရိုေသစြာျဖင့္
ဥကၠဌ သိန္းေဖ။
ဆိုၿပီး ေရးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္ေငြလႈိင္ ဆိုတာ ရြာမွာက အတြင္းေရးမွဴး(၁) ဆိုတဲ့လူေပါ့။ သူႀကီးေရးတဲ့စာမွာ ပါတဲ့ သတ္ပုံ အမွားအယြင္းမ်ားေၾကာင့္ မွတ္မိေနတာပါ။ ကိုယ့္ရဲ့ အမည္ရင္းကိုေတာင္ မွန္ေအာင္မေပါင္းႏိုင္တဲ့ သူက က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ သူႀကီးသက္တမ္း ႏွစ္ဆက္ၾကာေအာင္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ မင္းမူအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါသတဲ့ဗ်ား။
ေမာင္ကမာၻ
က်ေနာ့္ရဲ့ အမည္ရင္းကေတာ့ ရာေက်ာ္ လုိ႔ေခၚပါတယ္။ အေဖက လယ္သမား တေယာက္ပါ။ ရာေက်ာ္ (စပါး နာမည္) စပါးစိုက္မယ့္ေန႔၊ ျပာသိုလျပည့္ေန႔မွာ ေမြးပါတယ္။ အေဖက ေယာက္်ားေမြးရင္ ရာေက်ာ္လို႔ နာမည္ေပးမယ္။ မိန္းကေလး ေမြးရင္ေတာ့ စီေလး(C-4) တဲ့။ အဲဒီလုိ သူရင္းငွားကို မွာၿပီးေတာ့ လယ္ထဲ ဆင္းခ်သြားပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးေမြးရင္ လယ္ထဲကိုဆင္းလာၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါ။ မိန္းကေလး ဆိုရင္ေတာ့ မင္း ဆင္းလာစရာမလိုဘူး ဆိုၿပီး မွာသြားပါတယ္။
အဲဒီေခတ္မွာ ရာေက်ာ္စပါးတို႔ စီေလး စပါးတို႔ဆိုတာ အထူး အတြက္တိုး စပါးမ်ဳိးေတြေပါ့။ ရက္ေပါင္းတရာေက်ာ္နဲ႔ ရိတ္သိမ္းႏိုင္တယ္ေလ။ က်ေနာ္က တကယ္လုိ႔ မိန္းကေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ မစီေလး လို႔ အေခၚခံရမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ခုေခတ္လိုမ်ဳိး စပါးနာမည္ေတြက မေနာပ်က္တို႔၊ ဧည့္မထတို႔၊ လုံးသြယ္တို႔၊ ေဘးၾကားတို႔၊ ေတာင္ပ်ံတို႔၊ တေတာင္ပိုတို႔၊ တို႔လိုစပါးမ်ဳိးသစ္ေတြ မေပၚေသးတာ ေတာ္ေသး တာေပါ့ေနာ........:)။
က်ေနာ့္ကိုေမြးၿပီး သုံးလၾကာေတာ့ ရာေက်ာ္စပါးက ရိတ္သိမ္းဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီေလ။ အေဖ့ရဲ့ ျပဳစုယုယမႈနဲ႔ လုံ႔လ ဝိရိယေၾကာင့္ စပါးေတြက ေရႊဝါေရာင္၀င္းမွည့္ေနတာ ေရႊေကာ္ေဇာႀကီးခင္းထားသလို တနယ္လုံးက လူေတြ လာၾကည့္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းမဆုံးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သႀကၤန္မိုးကရြာခ်လိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မိုးတြင္းနဲ႔ ဆက္သြားေတာ့ အေဖ့ချမာ စိုက္ထားတဲ့ စပါးက ပလုံဆိုတဲ့အသံေတာင္ မထြက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေမ့က ခဏခဏ ျပန္ေျပာျပလို႔ မွတ္သားမိပါတယ္။
နာမည္ရင္းက ရာေက်ာ္။ ဒါေပမဲ့အမ်ားစုက မြန္ဆိုေတာ့ ရာေဂ်ာ လို႔ပဲ အသံထြက္ေခၚၾကပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ရာေက်ာ္ ဆိုၿပီး ပီပီသသအသံထြက္ၿပီးေတာ့ မေခၚပါဘူး။ ေခါင္းကလည္း အရမ္းႀကီးဆိုေတာ့ အေဖက က်ေနာ္ငယ္စဥ္က ေခါင္းႀကီး(ေဂါင္းႀကီး)လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္စဥ္က နာမည္ႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္သန္း ဆပ္ကပ္(လို႔ထင္ပါတယ္) ရြာမွာလာေရာက္ ေျဖေဖ်ာ္တယ္လို႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ျပန္ေျပာတာ မွတ္ထားမိပါတယ္။ ဦးေခါင္းအရမ္းႀကီးတဲ့ ေမာင္ကမာၻဆိုတဲ့လူလည္း ဆပ္ကပ္အဖြဲ႔ထဲမွာ ပါလာတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ က က်ေနာ့္ကို ေမာင္ကမာၻဆိုၿပီး ေခၚၾကပါတယ္။
ေနာက္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဘားအံေကာလိပ္ (အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေကာလိပ္အဆင့္ပဲ ရွိေသးတယ္) ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစုက လယ္လုပ္တဲ့က်ေနာ့္ကို ကၽြဲ လို႔ေခၚပါတယ္။ သူတို႔လည္း အမည္ေျပာင္(pad names) အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ဘုန္းႀကီး၀တ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာတဲ့ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ကို ဘုန္းႀကီး၊ အအိပ္ႀကီးတဲ့ ေကာင္ကို နဂါး၊ ေျခေဆာ့ လက္ေဆာ့ႏိုင္တဲ့ေကာင္ကို ေမ်ာက္၊ ေပ်ာ့စိစိ၊ အိညက္ညက္ေကာင္ကို သားေလးဆိုတာမ်ဳိး ေရႊဂြန္းရြာက လာတဲ့ေကာင္ကိုေတာ့ ေရႊဂြန္းဆိုတာမ်ဳိးေပါ့ ~@#$%^&*....။
က်ေနာ့္ အေမနာမည္က ေဒၚဖြားရွိန္ပါ။ အမ်ားစုက မရွိန္လို႔ ေခၚပါတယ္။ မြန္သံႏွင့္ ပီပီသသမထြက္ႏိုင္ဘဲ အမ်ားစုက မဇိန္လို႔ပဲ အခၚမ်ားပါတယ္။ မျမင့္ကိုလည္း မမစ္တို႔၊ မညင့္၊ အမိ၊ ဆိုၿပီးေတာ့ အမ်ားအျပားေခၚၾကပါတယ္။ ကိုျမင့္ကိုလည္း ကိုညင့္၊ ကိုမစ္၊ ကိုမင့္ဆိုၿပီးေခၚၾကပါတယ္။ ေဘးအိမ္က ေကာင္ေလး မဲမဲ၊ လုံးလုံး ေလးမို႔ မဲတုံး။ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ေကာင္ေလးကို ျဖဴတုံး၊ ေနာက္ အေမ့၀မ္းကြဲ ညီမ၊ ေဒၚေလးရဲ့ အမ်ဳိးသား အမည္က ဦးက်င္သိန္း။ ဦးက်င္သိန္းကို ဘယ္သူမွ သိပ္မသိပါဘူး။ အားလုံးက ဦးဆယ္ျပားလို႔ပဲ သိပါတယ္။ သူ႔သမီး (က်ေနာ့္ ၀မ္းကြဲ ညီမ) ကိုေတာ့ က်ေနာ့္အေမ တေယာက္ထဲက ငါးျပား ဆိုၿပီးေတာ့၊ ညီမျဖစ္သူကို ပုပုလုံးလုံးမို႔ ေလာက္စာလုံးလို႔ ေခၚပါသတဲ့။ ေနာက္ဖိုးႀကီးတေယာက္အမည္က ဦးေျခာက္ျပားတဲ့။ သူ႔အကုိနာမည္က ဦးေပါင္းတည္ပါ။ (ေပါင္ဒါ (ေပါင္းတည္ကို ဖ်က္ေခၚသည္) တဗူး ေျခာက္ျပားလုိ႔ ကဗ်ာလုိ ေအာ္ၿပီးရြတ္ဆိုၾကတာကို မွတ္သားမိပါရဲ့)။
ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းၾကား ေဆာ့ရင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္လြန္းတဲ့သူကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ "ကြန္ပရြမ္း" တဲ့။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ မဆိုးဆိုးတို႔ ဆိုးေပ တို႔လိုဟာမ်ဳိးေပါ့။ ရြာမွာက ကြန္ကရြမ္းဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ အေဒၚႀကီး ေလးငါး ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အားလုံးဟာ ထမိန္(ထမီ)ကို အလံထူမယ့္သူခ်ည္းပါပဲ။ ေယာက္်ားေလးမွာ အဲဒီအမည္မ်ဳိးကို ေပးေလ့မရွိပါဘူး။ ေယာက္်ားေလးဆိုရင္ေတာ့ မိုက္ခဲတို႔၊ မိုက္တီး ဆိုတဲ့ အမည္မ်ဳိး ေပးတတ္ၾကပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေခတ္မွာ နယ္တိုင္း နယ္တိုင္းမွာ သူပုန္လိုလို၊ ဒါးျပလိုလို မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္လုိလို ကိုယ့္နယ္မွာ ဗိုလ္က် စိုးမိုးသူေတြ ရွိၾကတယ္မလား။ က်ေနာ္တို႔ ရြာမွာလည္းဗိုလ္ တဗိုလ္ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ နာမည္က ဦးပေစာက္(ဦးပ)ပါ။ ဦးပေစာက္လာရင္ ေခြးေတြေတာင္ ရြာလယ္လမ္းမမွာ လမ္းမသလားရဲေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အကၡရာစာလုံးေတြနဲ႔ ထူးဆန္းတဲ့အမည္ေတြကို ေပးထားတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကိုခ၊ ကိုဒေဒြး၊ ကိုဝလုံး၊ ဖိုးသုည(လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္တုန္းက ထုံးအိုင္ရြာရဲ့ လက္ေဝွ႔ေက်ာ္ တဦး) ပါ။ ေနာက္တေယာက္က ေဒ၀ တဲ့။ (သူ႔ကို ေဒဝ လို႔မေခၚဘဲနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြက ေျခာက္ရာသုံးဆယ္ လို႔ပဲ အမည္ေျပာင္ ေပးထားပါတယ္)
ရြာမွာေတာ့ အမ်ားစုက မြန္နာမည္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အသံပဲ ထြက္လို႔ရၿပီး အဓိပၸါယ္ေတာ့ လုံးဝ မရွိပါဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဗမာဆန္ဆန္ပဲ နာမည္ေပးၾကပါတယ္။
အေရာ၊ အရူး၊ အရဲ၊ အရီး၊ အရား၊ အရိန္း၊ အရြတ္(အာဒါလြတ္)၊ စရစ္၊ (ရေကာက္အားလုံးကို R-အသံထြက္ဖတ္ပါ)နဲ႔ အယ(အရ)၊ အယင္ စတဲ့နာမည္ဆန္းေတြကိုလည္း ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ အရူး (အယူးမဟုတ္) နာမည္မ်ဳိးဆိုရင္ အသံအနိမ့္အျမင့္ကိုလိုက္ၿပီး အမည္ကြဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ မြန္လိုလည္း အဓိပၸါယ္မရွိ၊ ဗမာလိုလည္း ေခၚရခက္တဲ့ နာမည္မ်ဳိးေတြပါ။
ဦးေခြးကေလး၊ ဦးေခြး၊ ဦးလိပ္၊ ေတာဝက္၊ မကြန္းဟဂူဲ (မေၾကာင္ကေလး)ေပါ့၊ ဦးစာကေလး (Sparrow taler) အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ ဖြင့္ဖူးပါတယ္၊ မဝက္မ၊ ဦးပိုးျဖဴ (သူက တကၽြန္းျပန္ႀကီးေပါ့)၊ ေခြးေခ်း၊ ေတာေၾကာင္၊ ေၾကာင္ပါး၊ ေဒၚကြန္ဟတမ္း (ေဒၚဂဏန္းကေလး)၊ မေခြးမ၊ ေဒၚေခြးေမ၊ ကြန္းဟဒိုက္ (က်ီးကန္းေပါက္)၊ ကြန္းေပါက္ (ဗ်ဳိင္းေပါက္စ)၊ မကြန္ဟဒြတ္ (မငါးပူတင္းကေလး)၊ ဦးၾကြက္၊ စသျဖင့္ တိရစၦာန္အမည္မ်ား ကိုလည္း ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဦးေပါက္တူး၊ လိုအမည္ မ်ဳိးေပးတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေကာက္ရ၊ ေငြရ ဆိုတဲ့ အမည္မ်ဳိး ေပးတတ္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ့္တို႔အိမ္ရဲ့ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ကေလးေတြအမ်ားႀကီး ေမြးထားတဲ့အိမ္ တအိမ္ရွိပါတယ္။ မိဘျဖစ္သူက ကိုင္းအလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ အေဖ နာမည္က ဦးထြန္းေသာင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက ဦးကက်ား (ကဆိုတာ ငါး။ က်ားဆိုတာ ေလလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ လူမစားပါဘူး။ ငါးပ်ံလို အေကာင္မ်ဳိးကိုေခၚတာပါ) ပဲ အမ်ားသိပါတယ္။အေမျဖစ္သူက ငယ္ထိပ္ကေန ဆံပင္ေတြ ကၽြတ္ကုန္လို႔ အမ်ားစု ေဒၚဟလပ္ (မြန္သံႏွင့္) ေခၚရာက ေဒၚငတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သားသမီးေတြရဲ့ နာမည္ကေတာ့ ေက်ာင္းနာမည္ လွလွေလး ေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ သူတို႔ကို ေနာ္ဟဒါး၊ ပတ္တီးေရာ(လက္ေဝွ႔သမား နာမည္က ရႈတိုင္းယဥ္)၊ ခ်နခလူး၊ ေရႊေက်း၊ ေနာက္တေယာက္ (ကိုေအးကို) ကို စံပယ္ဖူး တဲ့၊ မတင္ေအး ကို မသာေအးတဲ့၊ မ်က္ႏွာၿပဲၿပဲနဲ႔ ကိုမ်ဳိးသန္႔္ကိုေတာ့ (ကၽြဲမတန္ဆာ @~&$*#)၊ ေနာက္ မလွေထြးကုိ ေလာ္(ေလာက္စပီကာကို ဆိုလိုသည္)။ ေျမးေလးကိုက်ေတာ့ ပုပုလုံးလုံးမို႔လို႔ ေအာင္လုံး။ မွတ္သား ေလာက္စရာ ရပ္ကြက္က ေပးထားေသာ အမည္ေျပာင္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
သုံးရပ္ကြက္က ေရတြင္းေဘးက အိမ္မွာ စိတ္မႏွံ႕တဲ့ ေဒၚသင္းေမ ဆိုတဲ့ အဖြားတေယာက္ရွိပါတယ္။ "ေဟ့...ေသမင္း၊ ေဟ့...သင္းေမ။ ေဟ့...သင္းေမ၊ ေဟ့...ေသမင္း" ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕ၾကမ္းျပင္ကို တဒိုင္းဒိုင္းထုၿပီး သူ႔အမည္ကို အတည့္ရြတ္လုိက္၊ ေျပာင္းျပန္ရြတ္လုိက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနပါတယ္။ အေမ ေရတြင္းမွာ ေရသြားခပ္တာနဲ႔ ႀကဳံပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက "ေဟ့...ဖြားရွိန္" ဆိုၿပီး လွမ္းစလုိက္ပါတယ္။ အဖြားကေတာ့ ဖြားရွိန္ဆိုတဲ့ အမည္ကို ေဟ့ဖြိဳန္ရွားလို႔ ေျပာင္းျပန္ မေခၚတတ္ေတာ့ဘဲ သူ႔ဟာသူ အလုပ္ရႈပ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အဖြားကလည္း အနားရသြားပါေတာ့တယ္။
ႏွစ္ရပ္ကြက္က ဦးေပါက္က်ဳိင္းဆိုတဲ့ လူတေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႔သားသမီး အမည္မ်ား ကေတာ့ ဆိုက္ကား၊ လန္ခ်ား စတဲ့ စီးေတာ္ယာဥ္မ်ားအျပင္ စမအင္း၊ ကရဝင္း ဆိုသူမ်ားလည္း ပါတယ္။ ေပးမွ ေပးတတ္ပေလ။
အမည္ရွားပါးေသာ မိသားစုလည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အကိုႀကီးက လြင္ျမင့္၊ ညီက ျမင့္လြင္၊ အမျဖစ္သူက ျမင့္ျမင့္ေဌး၊ ညီမျဖစ္သူက ေဌးေဌးျမင့္တဲ့။ ေပးစရာအမည္ ေတာ္ေတာ္ေလးေပါမ်ားေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ အမည္ရွားပါးေနတဲ့ မိသားစုပါ။
သေဘၤာဆိပ္နားက ကြမ္းစားထုံးလိုက္ပို႔အိမ္က အေဒၚႀကီးရဲ႕ အမည္ကလည္း မွတ္သား ေလာက္စရာပါ။ "က်ပက်စ္" တဲ့။ ဗမာစကား မပီကလာ ပီကလာ ေျပာတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ ခဏခဏ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရပါတယ္လုိ႔ အေဒၚႀကီးက ႀကံဳတိုင္းေျပာျပတတ္ပါတယ္။ (မယုံရင္ေတာ့ အဲဒီအမည္ကို ကိုယ့္ဟာကို ဗမာလုိ အသံထြက္နဲ႔ မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ဆိုၾကည့္ပါ။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။)
ရြာမွာက"အကလိ" (အကလိ ကို တဆက္ထဲ ျမန္ျမန္ေခၚရပါမယ္။) လို႔ေခၚတဲ့ သူႀကီးေဟာင္း တေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူႀကီးကလည္း ခပ္ဆိုးဆိုး၊ ခပ္ေတေတ ဆိုေတာ့ ရြာသူရြာသားမ်ားလည္း စိတ္ညစ္တာေပါ့။ တဆင့္စကား တဆင့္ပြားၿပီးသူႀကီးကိုယ္တုိင္ ၾကားေတာ့ "ေဟ့... အကလိ ကိုမႀကိဳက္ရင္ ရြာေျပာင္းလုိက္" ဆိုၿပီး သူႀကီးအရက္မူးတိုင္း ႀကံဳးဝါးသံအၾကာင္းကို တဆင့္စကား တဆင့္ၾကားမိပါရဲ့။
ေနာက္ နဝတေခတ္ ေရာက္ေတာ့ ဦးသိန္းေဖ ဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ သူႀကီးတေယာက္ ေပၚလာျပန္တယ္။ စာမတတ္၊ ေပမတတ္ ဆိုေတာ့ ဦးေဗ်ာ ဆိုတဲ့ သူႀကီးလက္ထက္မွာ သူက ျပည္သူ႔စစ္ ေခါင္းေဆာင္။ ဦးေဗ်ာ ျပဳတ္က်ေတာ့ အဖားေကာင္းၿပီး သူက သူႀကီးတက္ျဖစ္ပါေလေရာ။ သူေရးတဲ့ စာတေစာင္က အေရးအသားေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္ ဖတ္ၿပီး မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ဒီလုိပါ....
သို႔ /
အတြင္းေရးမွဴး ေမာင္ေငြလႈိး
မန္က်ီးသြားရန္ ကိစၥီ
အျမန္လာပါ။
အရိုးေသစြာျဖင့္
ငွကၠဌ သိန္းဖ။
အမွန္မွာက
သို႔ /
အတြင္းေရးမွဴး ေမာင္ေငြလႈိင္
မန္က်ီးကၽြန္းရြာသို႔ သြားရန္ကိစၥ
အျမန္လာပါ။
ရိုေသစြာျဖင့္
ဥကၠဌ သိန္းေဖ။
ေမာင္ကမာၻ
