ရယ္စရာ

ဒီတခါေတာ့ ေမာင္ေကာင္းထိုက္(ႏွီးပေဒါ)တင္ျပတဲ့၂၀၀၆ ခုႏွစ္ မတ္မ (၂၈)ရက္ေန႔ထုတ္ ဖတ္စရာဂ်ာနယ္ပါ ရယ္စရာမ်ားကို မွ်ေဝလုိက္ပါတယ္။အပ်င္းထူသူမ်ား

သူက ပိုပ်င္းသည္၊ ငါက ပိုပ်င္းသည္ႏွင့္ လူႏွုစ္ေယာက္ အျငင္းပြားေနၾကသည္။ တေယာက္က ေျပာသည္။

တေန႔က ေဒၚလာ ၁၀၀ လမ္းမွာက်ေနတာက္ု ငါေတြ႔တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါမေကာက္လုိက္ဘူး ပ်င္းလို႔....

က်န္တေယာက္က အားက်မခံ ေျပာသည္။

တေန႔က ငါရုပ္ရွင္သြားၾကည့္တယ္။ ႏွစ္နာရီတိတိ ရုံထဲမွာ ငါေအာ္ေနတယ္....

ေအာ္တာနဲ႔ ပ်င္းတာ ဘာဆိုင္လုိ႔လဲ.....

သိပ္ဆိုင္တာေပါ့။ ေခါက္ကုလားထိုင္မွာကို ဆြဲၿပီးအထိုင္မွာ ငါ့ေရႊဥညွပ္သြားတယ္။ ထရမွာ ပ်င္းတာနဲ႔ ေအာ္ပဲ ေအာ္ေနရတာေပါ့....

*********

အိပ္ေဆး

ေဒါက္တာ.... က်ေနာ္ညပိုင္းမွာ ကဗ်ာေရးရင္ မနက္အထိ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး.....

ကိုယ္ေရးထဲ့ကဗ်ာကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ပါ....

**********

အထင္မမွားပါနဲ႔

စိတ္ေရးဂါကု ေဆးရုံေပၚတြင္ စိတ္မႏွံ႔သူတဦးသည္ ဓါးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္လ်က္ သူနာျပဳဆရာမေနာက္သို႔ ေျပးလုိက္လာသည္။ ဤသည္ ကို ျမင္ေသာ ဆရာမက ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေျပးသည္။ စိတ္မႏွ႔ံသူကလည္း ထပ္ၾကပ္မကြာ ေနာက္က လုိက္သည္။ တေနရာတြင္ ေျပးစရာ လမ္းမရွိေတာ့ဘဲ သူနာျပဳဆရာမသည္ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနေတာ့သည္။ ေရာဂါသည္ သည္ ၎အနားသို႔ တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာ သည္။ ဆရာမသည္ ဒူးေထာက္ထိုင္လုိက္ကာ ဘုရားသခင္ကို တိုင္တည္လိုက္သည္။

အရွင္ဘုရား..... အရူးရန္မွ တပည့္ေတာ္မကို ကယ္တင္ပါဘုရား။

ဓါးႏွစ္လက္ကိုင္ လူနာသည္ ဆရာဝန္ေရွ႕တြင္ရပ္လုိက္သည္။

ဆရာမ တကိုယ္လုံး ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ေနသည္။

စိတ္မႏွ႔ံသူက ေလေအးေအးျဖင့္ ေမးသည္။

ဆရာမ ဘယ္ဓါးနဲ႔ ေပါင္မုန္႔လွီးရမလဲဟင္ ?????

*********

သ​​႑ာန္လုပ္ သရုပ္ပါရမယ္

ကိုယ္လက္ကိုက္ခဲသလို၊ ဖ်ားသလုိ ျဖစ္သျဖင့္ ရဲေဘာ္ေမာင္ျမသည္ ေဆးတပ္ဗိုလ္ႀကီးထံ ေရာက္လာသည္။ ဆရာဝန္ဗိုလ္ႀကီးက ရဲေဘာ္ ၏ ရင္ဘတ္ေပၚ နားၾကပ္ျဖင့္ ေထာက္လုိက္ၿပီး ေခ်ာင္းဆိုးျပရန္ ေျပာသည္။

က်ေနာ္ အခု ေခ်ာင္းမွ မဆိုးဘဲ ခင္ဗ်....
ဟု ရဲေဘာ္က ျပန္ေျပာသည္။

ေဟ့.... အမိန္႔ကို နာခံျခင္း ဆိုတာ မင္းနားလည္တယ္ မဟုတ္လား.....
ဆရာဝန္က အသံမာမာျဖင့္ ေျပာသည္။

ကိုယ့္ထက္ အဆင့္ျမင့္သူရဲ့ အမိန္႔အတိုင္း တေသြမတိမ္း လုိက္နာေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္....
ဟု ရဲေဘာ္ျပန္ေျဖသည္။

ထိုေနာက္ အဟြန္႔ဟြန္႔ဟု ေခ်ာင္းဆိုးျပသည္။

ဆရာဝန္ဗိုလ္ႀကီးသည္ တပ္သားကို ၾကည့္လုိက္ၿပီး ေမးသည္။
အခုလုိ ေခ်ာင္းဆိုးတာၾကာၿပီလား?????

********

ေမာင္ကမာၻ

အံ့ဖြယ္ လူထူးဆန္းမ်ား

ပို႔စ္မတင္ျဖစ္တာလည္းၾကာၿပီ။ မအားတာလည္းပါတယ္ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေလာ့ဘ္မွာက ေဖာင့္က ျပႆနာတက္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကို အကူအညီေတာင္းရမွန္းလည္းမသိ......မသိျခင္းမ်ားစြာ။ အေပၚက Title (ေခါင္းစဥ္) မွာက ဗမာလို ရိုက္ထည့္လုိက္ရင္ ပထမစရိုက္ေတာ့ အေကာင္းအတိုင္းပဲ။ ေနာက္ သုံးေလးလုံးဆက္လိုက္ရင္ စာလုံးေတြက သူ႔အလိုလို ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲဒါေလး အျမင္မေတာ္တာေလး ေတြ႔ရင္္ ကူညီေပးၾကပါကုန္။ ဒီေနရာကေနပဲ မရွက္မေၾကာက္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အကူအညီေတာင္းပါရေစဗ်ာ။

လူထူးဆန္းမ်ား

ဒီပုံ

မ်က္ႏွာႏွစ္ခုနဲ႔ ကေလးငယ္ေလးက အိႏၵိယႏိုင္ငံ နယူးေဒလီၿမိဳ႕နဲ႔ ၃၄ မိုင္ေဝးတဲ့ ႏြိဳင္ဒါၿမိဳ႕ အနီး ဆိုင္နီရြာက ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီပုံ

သက္ရွိထင္ရွား ကမာၻ႕အရွည္ဆုံးလူသား တရုတ္ႏိုင္ငံသား ဘြာဇဇ္ရွန္(Bao Xishun) ၅၇ ႏွစ္၊ ၂.၃၆ မီတာ(၇ ေပ ၉ လကၼ)ႏွင့္ သူ႔ဒူးေခါင္းအျမင့္ေလာက္သာရွိေသာ ကမာၻ႕အရပ္အပုဆုံးလူသား ဟီပင္းပင္း(He Pingping) ၁၉ ႏွစ္၊ ၀.၇၃ မီတာ(၂ ေပ ၅ လကၼ)တို႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနစဥ္ ဓါတ္ပုံဆရာက အမိအရ ရိုက္ယူထားသည္။ သူ႔ဇနီျဖစ္သူ ဇိုင္ရႈဂၽြန္(Xia Shujuan)အသက္၂၉ ႏွစ္ရွိ သာမန္အရပ္အေမာင္း ၅ ေပ ၅ လကၼသာရွိသူပါ။

ခုခ်ိန္မွာရွန္ဟာ ကေလးတေယာက္ ဖခင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ေမာင္ကမာၻ

အမည္

က်ေနာ္နဲ႔ နီးစပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ အမည္မ်ားအေၾကာင္းပါ။ ဗဟုသုတအေနနဲ႔ မွ်ေ၀တာေပ့ါ ေနာ....။ တကယ္လုိ႔ စာဖတ္သူမ်ားလည္း လိုအပ္တယ္ထင္ရင္ေတာ့ (သို႔) စိတ္ပါရင္ေတာ့ ကြန္႔မင့္မွာ ၀င္ေရးေပးဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါရေစ.....

က်ေနာ့္ရဲ့ အမည္ရင္းကေတာ့ ရာေက်ာ္ လုိ႔ေခၚပါတယ္။ အေဖက လယ္သမား တေယာက္ပါ။ ရာေက်ာ္ (စပါး နာမည္) စပါးစိုက္မယ့္ေန႔၊ ျပာသိုလျပည့္ေန႔မွာ ေမြးပါတယ္။ အေဖက ေယာက္်ားေမြးရင္ ရာေက်ာ္လို႔ နာမည္ေပးမယ္။ မိန္းကေလး ေမြးရင္ေတာ့ စီေလး(C-4) တဲ့။ အဲဒီလုိ သူရင္းငွားကို မွာၿပီးေတာ့ လယ္ထဲ ဆင္းခ်သြားပါတယ္။ ေယာက္်ားေလးေမြးရင္ လယ္ထဲကိုဆင္းလာၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါ။ မိန္းကေလး ဆိုရင္ေတာ့ မင္း ဆင္းလာစရာမလိုဘူး ဆိုၿပီး မွာသြားပါတယ္။

အဲဒီေခတ္မွာ ရာေက်ာ္စပါးတို႔ စီေလး စပါးတို႔ဆိုတာ အထူး အတြက္တိုး စပါးမ်ဳိးေတြေပါ့။ ရက္ေပါင္းတရာေက်ာ္နဲ႔ ရိတ္သိမ္းႏိုင္တယ္ေလ။ က်ေနာ္က တကယ္လုိ႔ မိန္းကေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ မစီေလး လို႔ အေခၚခံရမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ခုေခတ္လိုမ်ဳိး စပါးနာမည္ေတြက မေနာပ်က္တို႔၊ ဧည့္မထတို႔၊ လုံးသြယ္တို႔၊ ေဘးၾကားတို႔၊ ေတာင္ပ်ံတို႔၊ တေတာင္ပိုတို႔၊ တို႔လိုစပါးမ်ဳိးသစ္ေတြ မေပၚေသးတာ ေတာ္ေသး တာေပါ့ေနာ........:)။

က်ေနာ့္ကိုေမြးၿပီး သုံးလၾကာေတာ့ ရာေက်ာ္စပါးက ရိတ္သိမ္းဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီေလ။ အေဖ့ရဲ့ ျပဳစုယုယမႈနဲ႔ လုံ႔လ ဝိရိယေၾကာင့္ စပါးေတြက ေရႊဝါေရာင္၀င္းမွည့္ေနတာ ေရႊေကာ္ေဇာႀကီးခင္းထားသလို တနယ္လုံးက လူေတြ လာၾကည့္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းမဆုံးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သႀကၤန္မိုးကရြာခ်လိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မိုးတြင္းနဲ႔ ဆက္သြားေတာ့ အေဖ့ချမာ စိုက္ထားတဲ့ စပါးက ပလုံဆိုတဲ့အသံေတာင္ မထြက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေမ့က ခဏခဏ ျပန္ေျပာျပလို႔ မွတ္သားမိပါတယ္။

နာမည္ရင္းက ရာေက်ာ္။ ဒါေပမဲ့အမ်ားစုက မြန္ဆိုေတာ့ ရာေဂ်ာ လို႔ပဲ အသံထြက္ေခၚၾကပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ရာေက်ာ္ ဆိုၿပီး ပီပီသသအသံထြက္ၿပီးေတာ့ မေခၚပါဘူး။ ေခါင္းကလည္း အရမ္းႀကီးဆိုေတာ့ အေဖက က်ေနာ္ငယ္စဥ္က ေခါင္းႀကီး(ေဂါင္းႀကီး)လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္စဥ္က နာမည္ႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္သန္း ဆပ္ကပ္(လို႔ထင္ပါတယ္) ရြာမွာလာေရာက္ ေျဖေဖ်ာ္တယ္လို႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက ျပန္ေျပာတာ မွတ္ထားမိပါတယ္။ ဦးေခါင္းအရမ္းႀကီးတဲ့ ေမာင္ကမာၻဆိုတဲ့လူလည္း ဆပ္ကပ္အဖြဲ႔ထဲမွာ ပါလာတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ က က်ေနာ့္ကို ေမာင္ကမာၻဆိုၿပီး ေခၚၾကပါတယ္။

ေနာက္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ဘားအံေကာလိပ္ (အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေကာလိပ္အဆင့္ပဲ ရွိေသးတယ္) ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစုက လယ္လုပ္တဲ့က်ေနာ့္ကို ကၽြဲ လို႔ေခၚပါတယ္။ သူတို႔လည္း အမည္ေျပာင္(pad names) အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ဘုန္းႀကီး၀တ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာတဲ့ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ကို ဘုန္းႀကီး၊ အအိပ္ႀကီးတဲ့ ေကာင္ကို နဂါး၊ ေျခေဆာ့ လက္ေဆာ့ႏိုင္တဲ့ေကာင္ကို ေမ်ာက္၊ ေပ်ာ့စိစိ၊ အိညက္ညက္ေကာင္ကို သားေလးဆိုတာမ်ဳိး ေရႊဂြန္းရြာက လာတဲ့ေကာင္ကိုေတာ့ ေရႊဂြန္းဆိုတာမ်ဳိးေပါ့ ~@#$%^&*....။

က်ေနာ့္ အေမနာမည္က ေဒၚဖြားရွိန္ပါ။ အမ်ားစုက မရွိန္လို႔ ေခၚပါတယ္။ မြန္သံႏွင့္ ပီပီသသမထြက္ႏိုင္ဘဲ အမ်ားစုက မဇိန္လို႔ပဲ အခၚမ်ားပါတယ္။ မျမင့္ကိုလည္း မမစ္တို႔၊ မညင့္၊ အမိ၊ ဆိုၿပီးေတာ့ အမ်ားအျပားေခၚၾကပါတယ္။ ကိုျမင့္ကိုလည္း ကိုညင့္၊ ကိုမစ္၊ ကိုမင့္ဆိုၿပီးေခၚၾကပါတယ္။ ေဘးအိမ္က ေကာင္ေလး မဲမဲ၊ လုံးလုံး ေလးမို႔ မဲတုံး။ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ေကာင္ေလးကို ျဖဴတုံး၊ ေနာက္ အေမ့၀မ္းကြဲ ညီမ၊ ေဒၚေလးရဲ့ အမ်ဳိးသား အမည္က ဦးက်င္သိန္း။ ဦးက်င္သိန္းကို ဘယ္သူမွ သိပ္မသိပါဘူး။ အားလုံးက ဦးဆယ္ျပားလို႔ပဲ သိပါတယ္။ သူ႔သမီး (က်ေနာ့္ ၀မ္းကြဲ ညီမ) ကိုေတာ့ က်ေနာ့္အေမ တေယာက္ထဲက ငါးျပား ဆိုၿပီးေတာ့၊ ညီမျဖစ္သူကို ပုပုလုံးလုံးမို႔ ေလာက္စာလုံးလို႔ ေခၚပါသတဲ့။ ေနာက္ဖိုးႀကီးတေယာက္အမည္က ဦးေျခာက္ျပားတဲ့။ သူ႔အကုိနာမည္က ဦးေပါင္းတည္ပါ။ (ေပါင္ဒါ (ေပါင္းတည္ကို ဖ်က္ေခၚသည္) တဗူး ေျခာက္ျပားလုိ႔ ကဗ်ာလုိ ေအာ္ၿပီးရြတ္ဆိုၾကတာကို မွတ္သားမိပါရဲ့)။

ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းၾကား ေဆာ့ရင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္လြန္းတဲ့သူကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ "ကြန္ပရြမ္း" တဲ့။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ မဆိုးဆိုးတို႔ ဆိုးေပ တို႔လိုဟာမ်ဳိးေပါ့။ ရြာမွာက ကြန္ကရြမ္းဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ အေဒၚႀကီး ေလးငါး ေျခာက္ေယာက္ေလာက္ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အားလုံးဟာ ထမိန္(ထမီ)ကို အလံထူမယ့္သူခ်ည္းပါပဲ။ ေယာက္်ားေလးမွာ အဲဒီအမည္မ်ဳိးကို ေပးေလ့မရွိပါဘူး။ ေယာက္်ားေလးဆိုရင္ေတာ့ မိုက္ခဲတို႔၊ မိုက္တီး ဆိုတဲ့ အမည္မ်ဳိး ေပးတတ္ၾကပါတယ္။

လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေခတ္မွာ နယ္တိုင္း နယ္တိုင္းမွာ သူပုန္လိုလို၊ ဒါးျပလိုလို မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္လုိလို ကိုယ့္နယ္မွာ ဗိုလ္က် စိုးမိုးသူေတြ ရွိၾကတယ္မလား။ က်ေနာ္တို႔ ရြာမွာလည္းဗိုလ္ တဗိုလ္ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ နာမည္က ဦးပေစာက္(ဦးပ)ပါ။ ဦးပေစာက္လာရင္ ေခြးေတြေတာင္ ရြာလယ္လမ္းမမွာ လမ္းမသလားရဲေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အကၡရာစာလုံးေတြနဲ႔ ထူးဆန္းတဲ့အမည္ေတြကို ေပးထားတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကိုခ၊ ကိုဒေဒြး၊ ကိုဝလုံး၊ ဖိုးသုည(လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္တုန္းက ထုံးအိုင္ရြာရဲ့ လက္ေဝွ႔ေက်ာ္ တဦး) ပါ။ ေနာက္တေယာက္က ေဒ၀ တဲ့။ (သူ႔ကို ေဒဝ လို႔မေခၚဘဲနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြက ေျခာက္ရာသုံးဆယ္ လို႔ပဲ အမည္ေျပာင္ ေပးထားပါတယ္)

ရြာမွာေတာ့ အမ်ားစုက မြန္နာမည္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အသံပဲ ထြက္လို႔ရၿပီး အဓိပၸါယ္ေတာ့ လုံးဝ မရွိပါဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဗမာဆန္ဆန္ပဲ နာမည္ေပးၾကပါတယ္။

အေရာ၊ အရူး၊ အရဲ၊ အရီး၊ အရား၊ အရိန္း၊ အရြတ္(အာဒါလြတ္)၊ စရစ္၊ (ရေကာက္အားလုံးကို R-အသံထြက္ဖတ္ပါ)နဲ႔ အယ(အရ)၊ အယင္ စတဲ့နာမည္ဆန္းေတြကိုလည္း ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ အရူး (အယူးမဟုတ္) နာမည္မ်ဳိးဆိုရင္ အသံအနိမ့္အျမင့္ကိုလိုက္ၿပီး အမည္ကြဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ မြန္လိုလည္း အဓိပၸါယ္မရွိ၊ ဗမာလိုလည္း ေခၚရခက္တဲ့ နာမည္မ်ဳိးေတြပါ။

ဦးေခြးကေလး၊ ဦးေခြး၊ ဦးလိပ္၊ ေတာဝက္၊ မကြန္းဟဂူဲ (မေၾကာင္ကေလး)ေပါ့၊ ဦးစာကေလး (Sparrow taler) အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ ဖြင့္ဖူးပါတယ္၊ မဝက္မ၊ ဦးပိုးျဖဴ (သူက တကၽြန္းျပန္ႀကီးေပါ့)၊ ေခြးေခ်း၊ ေတာေၾကာင္၊ ေၾကာင္ပါး၊ ေဒၚကြန္ဟတမ္း (ေဒၚဂဏန္းကေလး)၊ မေခြးမ၊ ေဒၚေခြးေမ၊ ကြန္းဟဒိုက္ (က်ီးကန္းေပါက္)၊ ကြန္းေပါက္ (ဗ်ဳိင္းေပါက္စ)၊ မကြန္ဟဒြတ္ (မငါးပူတင္းကေလး)၊ ဦးၾကြက္၊ စသျဖင့္ တိရစၦာန္အမည္မ်ား ကိုလည္း ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဦးေပါက္တူး၊ လိုအမည္ မ်ဳိးေပးတတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေကာက္ရ၊ ေငြရ ဆိုတဲ့ အမည္မ်ဳိး ေပးတတ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ့္တို႔အိမ္ရဲ့ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ကေလးေတြအမ်ားႀကီး ေမြးထားတဲ့အိမ္ တအိမ္ရွိပါတယ္။ မိဘျဖစ္သူက ကိုင္းအလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ အေဖ နာမည္က ဦးထြန္းေသာင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုက ဦးကက်ား (ကဆိုတာ ငါး။ က်ားဆိုတာ ေလလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ လူမစားပါဘူး။ ငါးပ်ံလို အေကာင္မ်ဳိးကိုေခၚတာပါ) ပဲ အမ်ားသိပါတယ္။အေမျဖစ္သူက ငယ္ထိပ္ကေန ဆံပင္ေတြ ကၽြတ္ကုန္လို႔ အမ်ားစု ေဒၚဟလပ္ (မြန္သံႏွင့္) ေခၚရာက ေဒၚငတ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ သားသမီးေတြရဲ့ နာမည္ကေတာ့ ေက်ာင္းနာမည္ လွလွေလး ေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ သူတို႔ကို ေနာ္ဟဒါး၊ ပတ္တီးေရာ(လက္ေဝွ႔သမား နာမည္က ရႈတိုင္းယဥ္)၊ ခ်နခလူး၊ ေရႊေက်း၊ ေနာက္တေယာက္ (ကိုေအးကို) ကို စံပယ္ဖူး တဲ့၊ မတင္ေအး ကို မသာေအးတဲ့၊ မ်က္ႏွာၿပဲၿပဲနဲ႔ ကိုမ်ဳိးသန္႔္ကိုေတာ့ (ကၽြဲမတန္ဆာ @~&$*#)၊ ေနာက္ မလွေထြးကုိ ေလာ္(ေလာက္စပီကာကို ဆိုလိုသည္)။ ေျမးေလးကိုက်ေတာ့ ပုပုလုံးလုံးမို႔လို႔ ေအာင္လုံး။ မွတ္သား ေလာက္စရာ ရပ္ကြက္က ေပးထားေသာ အမည္ေျပာင္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

သုံးရပ္ကြက္က ေရတြင္းေဘးက အိမ္မွာ စိတ္မႏွံ႕တဲ့ ေဒၚသင္းေမ ဆိုတဲ့ အဖြားတေယာက္ရွိပါတယ္။ "ေဟ့...ေသမင္း၊ ေဟ့...သင္းေမ။ ေဟ့...သင္းေမ၊ ေဟ့...ေသမင္း" ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕ၾကမ္းျပင္ကို တဒိုင္းဒိုင္းထုၿပီး သူ႔အမည္ကို အတည့္ရြတ္လုိက္၊ ေျပာင္းျပန္ရြတ္လုိက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနပါတယ္။ အေမ ေရတြင္းမွာ ေရသြားခပ္တာနဲ႔ ႀကဳံပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက "ေဟ့...ဖြားရွိန္" ဆိုၿပီး လွမ္းစလုိက္ပါတယ္။ အဖြားကေတာ့ ဖြားရွိန္ဆိုတဲ့ အမည္ကို ေဟ့ဖြိဳန္ရွားလို႔ ေျပာင္းျပန္ မေခၚတတ္ေတာ့ဘဲ သူ႔ဟာသူ အလုပ္ရႈပ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အဖြားကလည္း အနားရသြားပါေတာ့တယ္။

ႏွစ္ရပ္ကြက္က ဦးေပါက္က်ဳိင္းဆိုတဲ့ လူတေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႔သားသမီး အမည္မ်ား ကေတာ့ ဆိုက္ကား၊ လန္ခ်ား စတဲ့ စီးေတာ္ယာဥ္မ်ားအျပင္ စမအင္း၊ ကရဝင္း ဆိုသူမ်ားလည္း ပါတယ္။ ေပးမွ ေပးတတ္ပေလ။

အမည္ရွားပါးေသာ မိသားစုလည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အကိုႀကီးက လြင္ျမင့္၊ ညီက ျမင့္လြင္၊ အမျဖစ္သူက ျမင့္ျမင့္ေဌး၊ ညီမျဖစ္သူက ေဌးေဌးျမင့္တဲ့။ ေပးစရာအမည္ ေတာ္ေတာ္ေလးေပါမ်ားေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ အမည္ရွားပါးေနတဲ့ မိသားစုပါ။

သေဘၤာဆိပ္နားက ကြမ္းစားထုံးလိုက္ပို႔အိမ္က အေဒၚႀကီးရဲ႕ အမည္ကလည္း မွတ္သား ေလာက္စရာပါ။ "က်ပက်စ္" တဲ့။ ဗမာစကား မပီကလာ ပီကလာ ေျပာတတ္တဲ့ သူ႔ရဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ ခဏခဏ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရပါတယ္လုိ႔ အေဒၚႀကီးက ႀကံဳတိုင္းေျပာျပတတ္ပါတယ္။ (မယုံရင္ေတာ့ အဲဒီအမည္ကို ကိုယ့္ဟာကို ဗမာလုိ အသံထြက္နဲ႔ မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ဆိုၾကည့္ပါ။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။)

ရြာမွာက"အကလိ" (အကလိ ကို တဆက္ထဲ ျမန္ျမန္ေခၚရပါမယ္။) လို႔ေခၚတဲ့ သူႀကီးေဟာင္း တေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူႀကီးကလည္း ခပ္ဆိုးဆိုး၊ ခပ္ေတေတ ဆိုေတာ့ ရြာသူရြာသားမ်ားလည္း စိတ္ညစ္တာေပါ့။ တဆင့္စကား တဆင့္ပြားၿပီးသူႀကီးကိုယ္တုိင္ ၾကားေတာ့ "ေဟ့... အကလိ ကိုမႀကိဳက္ရင္ ရြာေျပာင္းလုိက္" ဆိုၿပီး သူႀကီးအရက္မူးတိုင္း ႀကံဳးဝါးသံအၾကာင္းကို တဆင့္စကား တဆင့္ၾကားမိပါရဲ့။

ေနာက္ နဝတေခတ္ ေရာက္ေတာ့ ဦးသိန္းေဖ ဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ သူႀကီးတေယာက္ ေပၚလာျပန္တယ္။ စာမတတ္၊ ေပမတတ္ ဆိုေတာ့ ဦးေဗ်ာ ဆိုတဲ့ သူႀကီးလက္ထက္မွာ သူက ျပည္သူ႔စစ္ ေခါင္းေဆာင္။ ဦးေဗ်ာ ျပဳတ္က်ေတာ့ အဖားေကာင္းၿပီး သူက သူႀကီးတက္ျဖစ္ပါေလေရာ။ သူေရးတဲ့ စာတေစာင္က အေရးအသားေကာင္းေတာ့ က်ေနာ္ ဖတ္ၿပီး မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ဒီလုိပါ....
သို႔ /
အတြင္းေရးမွဴး ေမာင္ေငြလႈိး
မန္က်ီးသြားရန္ ကိစၥီ
အျမန္လာပါ။
အရိုးေသစြာျဖင့္
ငွကၠဌ သိန္းဖ။

အမွန္မွာက
သို႔ /
အတြင္းေရးမွဴး ေမာင္ေငြလႈိင္
မန္က်ီးကၽြန္းရြာသို႔ သြားရန္ကိစၥ
အျမန္လာပါ။
ရိုေသစြာျဖင့္
ဥကၠဌ သိန္းေဖ။

ဆိုၿပီး ေရးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္ေငြလႈိင္ ဆိုတာ ရြာမွာက အတြင္းေရးမွဴး(၁) ဆိုတဲ့လူေပါ့။ သူႀကီးေရးတဲ့စာမွာ ပါတဲ့ သတ္ပုံ အမွားအယြင္းမ်ားေၾကာင့္ မွတ္မိေနတာပါ။ ကိုယ့္ရဲ့ အမည္ရင္းကိုေတာင္ မွန္ေအာင္မေပါင္းႏိုင္တဲ့ သူက က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ သူႀကီးသက္တမ္း ႏွစ္ဆက္ၾကာေအာင္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ မင္းမူအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါသတဲ့ဗ်ား။

ေမာင္ကမာၻ

ေတာင္းဆု

၂၀၀၅ ႏိုဝင္ဘာလထုတ္ Teen magazine မွာပါတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ကေမာက္ကမမ်ား ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္က ပုံျပင္ေလးတပုဒ္ကုိ မွ်ေ၀ခံစားထားပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထိခုိက္နစ္နာေစလုိတဲ့ သေဘာထားမ်ဳိး မပါပါဘူး။

အမ်ဳိးသမီးရဲ့ ေတာင္းဆုသုံးခု

ဒီပုံ

အမ်ဳိးသမီးတဦးရဲ့ ေဂါက္ရိုက္ေနရင္း သူ႔ေဂါက္သီးက ေတာအုပ္တခုအတြင္းကုိ က်သြားတဲ့အတြက္ ေဂါက္သီး ရွာဖုိ႔အတြက္ ေတာထဲကို ဝင္လာခဲ့ပါတယ္။ ေတာအုပ္အတြင္းမွာ ေထာင္ေခ်ာက္မိေနတဲ့ ဖားတေကာင္ ကိုေတြ႔ေတာ့ ဖားက အဲဒီ အမ်ဳီးသမီးကုိ သူ႔ကုိ လႊတ္ေပးဖို႔ အကူအညီ ေတာင္းပါသတဲ့။ သူက အကူအညီ ေတာင္းခံ တဲ့ေနရာမွာ "က်ေနာ့္ကို လႊတ္ေပးရင္ ခင္ဗ်ားရဲ့ လုိအင္ဆႏၵ သုံးခုကို ျဖည့္ဆည္း ေပးပါ့မယ္" လို႔ ဆိုတဲ့အတြက္ အမ်ဳိးသမီးက ေထာင္ေခ်ာက္ အတြင္းမွာ မိေနတဲ့ ဖားကို လႊတ္ေပး လုိက္ပါေတာ့တယ္။

လြတ္သြားတဲ့ ဖားက "ကဲ ပထမဆုကို ေတာင္းေပေတာ့" လုိ႔ ဆိုလုိက္တဲ့အခါ အမ်ဳိးသမီးက ေခတၱစဥ္းစား လုိက္ၿပီး "က်မ ကမာၻေပၚမွာ အလွဆုံး အမ်ဳိးသမီး တေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္" လုိ႔ ပထဆုကို ေတာင္းလုိက္ ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဖားက "က်ေနာ္ေျပာဖို႔ တခု ေမ့သြားတယ္။ ခင္ဗ်ား ဆုတခု ေတာင္းတုိင္းမွာ ခင္ဗ်ား ခင္ပြန္းသည္က ခင္ဗ်ားထက္ ဆယ္ဆ ပိုရလိမ့္မယ္" လုိ႔ သတိေပးလုိက္ပါတယ္။

ဒီပုံ

အမ်ဳိးသမီးက ေခတၱစဥ္းစား လုိက္ပါတယ္။ "က်မက အေခ်ာဆုံး ျဖစ္သလုိ သူကလည္း ကမာၻေပၚမွာ အေခ်ာဆုံး ေယာက္်ား ျဖစ္လာမွာ ဆိုေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔ က်မကိုပဲ ေရြးရမွာ။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ က်မ ေတာင္းတဲ့ ဆုသာ ျပည့္ပါရေစ" လုိ႔ ဆိုလုိက္ေတာ့ ဖားက "ျပည့္ေစ" လုိ႔ ေပးလုိက္ပါတယ္။

ဒုတိယဆု ေတာင္းပါလုိ႔ ဆိုေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက "ကမာၻေပၚမွာ အခ်မ္းသာဆုံး အမ်ဳိးသမီး ျဖစ္ပါရေစ" လုိ႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ဒီတခါလည္း ဖားက "ခင္ဗ်ား ခ်မ္းသာသလို ခင္ဗ်ား ခင္ပြန္းကလည္း ခ်မ္းသာသြားမွာေနာ္" လုိ႔ သတိေပးျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက "ကိစၥမရွိပါဘူး။ သူခ်မ္းသာလည္း သူက က်မ ခင္ပြန္းပဲ ဥစၥာ" လုိ႔ ေျဖလုိက္တဲ့အတြက္ ဖားက ဒုတိယဆုကုိလည္း "ျပည့္ေစ" လုိ႔ ေပးလုိက္ျပန္ပါတယ္။

တတိယဆုကို ေတာင္းဖို႔ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးက ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေတာင္းဆုတိုင္းကို ျပည့္ေစတဲ့ ဖားထံမွာ ေတာင္းခံလုိက္တဲ့ ဆုက "က်မမွာ ႏွလုံးေရာဂါ နည္းနည္းကေလး ျဖစ္ပါေစ" တဲ့။ ဒီေတာ့ ဖားကလည္း "ျပည့္ေစ" လုိ႔ ဆိုေပးလုိက္ပါသတဲ့။

ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။

အကယ္၍ သင္ဟာ အမ်ဳိသမီး ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ပုံျပင္က ဒီေနရာမွာ ဆုံးသြားပါၿပီေနာ္။ အကယ္၍ သင္ဟာ အမ်ဳိးသား ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့

သတိ။ အမ်ဳိးသမီး မဖတ္ရ။ အမ်ဳိးသားမ်ားသာ ဆက္ဖတ္ရန္
အမ်ဳိးသမီးေတြက သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ သိပ္အထင္ႀကီးၾကတယ္ဗ်။ ဆုေတာင္းတုိင္း ျပည့္ေစတဲ့ ဖားထံမွာ သူ ႏွလုံး ေရာဂါ ရပါရေစလို႔ ဆုေတာင္းလုိက္တာ အေၾကာင္းမဲ့မဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာ ႏွလုံးေရာဂါ ရရင္ သူ႔ထက္ဆယ္ပိုၿပီး သူ႔ခင္ပြန္းသည္က ရမွာ ဆိုေတာ့ ဒီငနာ ျမန္ျမန္ေသေအာင္ ဆုေတာင္းလုိက္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ ေတာင္းဆုက ႏွလုံးေရာဂါ နည္းနည္းကေလး ျဖစ္ပါရေစ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ခင္ပြန္းက သူ႔ထက္ ဆယ္ဆပိုနည္းၿပီး ႏွလုံးေရာဂါ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဒီအမ်ဳိးသမီး မသိလုိက္ဘူးေလ။

အကယ္၍ သင္ဟာ အမ်ဳိးသမီး ျဖစ္ပါလ်က္ ဒီစာကို ဆက္ဖတ္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာပါရေစ။ အမ်ဳိးသမီးေတြ ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ားေျပာစကားကို မယုံတတ္ဘူး။ အလြယ္တကူ လက္မခံတတ္ဘူး ဆိုတာ လက္ေတြ႕ပဲ မဟုတ္လား။ မဖတ္ပါနဲ႔ ဆိုတာကို ဆက္ဖတ္ေနလို႔ပါေနာ္..........။

ေမာင္ကမာၻ

ေမြးရပ္ေျမသို႔ တမ္းခ်င္း

ဒီပို႔စ္နဲ႔ အေ၀းကေက်းဇူးရွင္ မိဘႏွစ္ပါးကို လြမ္းဆြတ္ျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ သားေမာင္ ကန္ေတာ့လိုက္ ပါတယ္။

က်ဳပ္အေဖ နာမည္က ေဖျမင့္လို႔ ေခၚပါတယ္။ လယ္သမားတေယာက္ပါ။ ေစာေစာပိုင္း လူပ်ဳိအရြယ္မွာ သူဟာ ေရဆင္း စိုက္ပ်ဳိးေရး ေက်ာင္းက ဆင္းၿပီးေတာ့ ရြာျပန္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ရင္း ႏို႔စားႏြားမ ေမြးျမဴေရး လုပ္တယ္၊ ဥစားၾကက္ ေမြးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔အေဖ (က်ဳပ္အဘိုး) ဦးေထြးက ရြာမွာ ဆန္စက္နဲ႔ ဆီစက္ ေထာင္ထားပါတယ္။ အဘိုးကို က်ဳပ္ မျမင္ဖူးပါဘူး။ က်ဳပ္ေမြးမယ့္ႏွစ္မွာ အဘိုးက ဦးေနွာက္ေသြးေၾကာ ျပတ္ၿပီး ဆုံးသြားပါတယ္။ အဘိုးဆုံးၿပီးေနာက္ပိုင္း အိမ္ရဲ့စီးပြားေရးကုိ အေဖကပဲ ဦးေဆာင္လုပ္ခဲ့ရတာေပါ့။

ရြာမွာ ဆန္စက္ကႏွစ္လုံးထဲ ရွိပါတယ္။ တလုံးက အထက္ပိုင္း (၆)ရပ္ကြက္က ဦးေမာင္ဆိုင္ ပိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တလုံးက က်ဳပ္အဘိုးပိုင္ေပါ့။ အဘိုးရဲ့ ဆန္စက္က တေန႔ကို စပါး တရာ့ငါးဆယ္၊ ႏွစ္ရာေလာက္က်တယ္။ ဆန္စက္က ဘြိဳင္လာ အင္ဂ်င္စက္နဲ႔ေမာင္းပါတယ္။ က်ဳပ္ငယ္ငယ္က အခ်ိန္အထိ ဆန္စက္ က ေခတ္ေကာင္းတုန္း။ ေႏြပိုင္း စပါးေပၚခ်ိန္မ်ား အိမ္ေရွ႔လမ္းေဘး ၀ဲယာႏွစ္ဘက္စလုံး စပါးလာႀကိတ္တဲ့ လွည္းအစီး ေလးငါးဆယ္ ေလာက္က ေန႔တိုင္း ရပ္ထားတာေပါ့။ က်ဳပ္ငယ္ငယ္တုန္းက အထိ ေန႔ေရာ ညပါ ႀကိတ္ေနရတုန္း။

ေနာက္ပိုင္း ဆန္စက္ေခတ္ကုန္ေတာ့ ဆန္စက္ကိုေရာင္းၿပီး ဆီစက္ကိုပဲ ေစာက္ခ်လုပ္ပါေတာ့တယ္။

တႏွစ္တေခါက္ေတာ့ ဘိြဳင္လာကို ဘိြဳင္လာ၀န္ေထာက္က လာေရာက္ၿပီး စစ္ေဆးမႈ ျပဳလုပ္ရပါတယ္။ က်ဳပ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဘြိဳင္လာ ၀န္ေထာက္ လာရင္ အရမ္းေပ်ာ္တာေပါ့။ အစားေကာင္းေတြ ႀကိတ္ရတာကိုး။ ၀န္ေထာက္မင္းက အိမ္ေပၚကို ဖိနပ္စီးၿပီးတက္တယ္။ အရက္ေသာက္တာ လုံး၀မႀကိဳက္တဲ့ အေဖတို႔က ၀န္ေထာက္မင္းကို ေဂ်ာ္နီတုတ္ေထာက္နဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္။ အေမဘက္က အဖြားက က်ဳပ္ကို "ငါ့ေျမးႀကီးလာရင္ ဘိြဳင္လာ လုပ္ပါလား" တဲ့။ အဖြားက က်ဳပ္ကိုအခ်စ္ဆုံးမို႔ အဲဒီလုိ ဘိြဳင္လာ၀န္ေထာက္မင္း လုပ္ေစခ်င္ပုံ ရပါတယ္။ စာလည္းမတတ္ေတာ့ ဘိြဳင္လာ၀န္ေထာက္လို႔ ေျပာရမယ့္အစား ဘြိဳင္လာလို႔ မွားေျပာမိတာ ထင္ပါရဲ့။ မွတ္သားေလာက္စရာ စကားပါဗ်ာ။

အေဖေရာ အေမဘက္ကပါ လယ္ ဧက(၁၃) စီရွိပါတယ္။ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ဧက ရွိတဲ့ လယ္တပြဲကို အဘိုးႏွစ္ေယာက္က ခြဲ၀ယ္လိုက္တာပါ။ အေဖ့ဘက္က အဘိုးဆီမွာ ေျမပဲစိုက္တဲ့ ကိုင္းေျမလည္း ဆယ္ဧကေလာက္ရွိတယ္။ က်ဳပ္အဘိုးကို ခုေခတ္ အေခၚေတာ့ ေဘာေစ့လို႔ ေခၚရမယ္ထင္ပါ့။ :) အဘိုးက ရြာစပ္က (၅)ဧကေလာက္ ရွိတဲ့ အုန္းၿခံထဲက ဆီစက္မွာပဲ အေနမ်ားေတာ့ က်ဳပ္တို႔အမ်ဳိးေတြက မြန္လို ဘဂူး လို႔ေခၚၾက ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ၿခံထဲက အေဖေပါ့။ အဖြား ေဒၚကြန္မာ ကိုေတာ့ ေမဂူ တဲ့။ ၿခံထဲက အေမေပါ့။ အဘိုးနဲ႔အဖြားပိုင္ လယ္ေျမ၊ ကိုင္းေျမေတြ လက္ၫႈိးထိုး မလြဲဘူး။

အေဖဘက္က ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ရွိတာေပါ့။ အေဖက သားအႀကီးဆုံး၊ ၿပီးေတာ့ ေဒၚၾကင္ေငြ(ခုေတာ့ ဆုံးၿပီ၊ သူမိသားစုက ေမာ္လၿမိဳင္မွာေနတယ္)၊ ေနာက္ ဦးထြန္းခ်စ္(ကရင္ျပည္နယ္က NLD အမတ္ေဟာင္း)၊ ၿပီးငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဆုံးသြားတဲ့ တေယာက္(ခုေတာ့ လူ၀င္စား ေဒၚေလးျမင့္ေဌး)၊ ေနာက္ေတာ့ အငယ္ဆုံးေဒၚခ်ဳိေအး(သူက အဖြားဆုံးတဲ့အထိ အဖြားနဲ႔ေနသြားသူ၊ အသက္ ငါးဆယ္နားနီးမွ အိမ္ေထာင္ က်သူပါ)။

အေဖကေတာ့ အရမ္း႐ိုးသားၿပီး စိတ္တိုလြယ္တယ္၊ ပြင့္လင္းတယ္၊ စကားကုိ တဲ့ထိုးအားမနာတမ္း ေျပာတတ္တယ္၊ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမ မေထာက္ဘူး။ သူ႔ရဲ့ မိသားစုက တခါတေလ ဦးစိတ္တိုလို႔ ေခၚတယ္။ တခါတေလ ေမာင္ေနေအးတဲ့။ အေမကေတာ့ ေမာင္ေစတနာတဲ့ (ေစတနာေကာင္းလြန္းလို႔)။

က်ဳပ္အေဖက စက္ျပင္လည္းရတယ္ေလ။ အိမ္မွာ အေဖစုေဆာင္းထားတဲ့ ပစၥည္း အတိုအစ ေတြက ၀ပ္ေရွာ့ တခု ဖြင့္လို႔ေတာင္ ရတယ္။ သံအတိုအစေတြလည္း အမ်ားႀကီး စုထားတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က အင္ဂ်င္ ပ်က္တာကအစ စက္ဘီး ဘီးေပါက္ တာ အဆုံး အေဖက မညည္းမၫူ လုပ္ေပးလုိက္တာပဲ။ ပစၥည္း လာငွားရင္လည္း ေပးလုိက္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အေမက ....
`ဒီမယ္ ကိုေဖျမင့္ ရွင့္ကိုေလ ရွင့္မိဘက ေဖျမင့္လုိ႔ နာမည္ ေပးဖို႔မေကာင္းဘူး၊ ေမာင္ေစတနာလုိ႔ပဲ နာမည္ေပးဖို႔ေကာင္းတယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ "ေစတနာ ၀ပ္ေရွာ့၊ အလိုက္ေပးၿပီး ျပင္သည္"လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ တင္ထားပါလား။ သူမ်ားေတြက ပစၥည္းမငွားပဲ က်မကို ငွားမယ္ဆို ရွင္ေပးလုိက္မယ္မဟုတ္လား´ လို႔ ခဏခဏေမးတယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ အေဖကေတာ့ မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ ....
`ဒါကေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ မရွိန္ရာ.... ကိုယ္မင္းခ်စ္ခဲ့တာ သူမ်ားေတြကို ငွားဖို႔မဟုတ္ဘူး´လို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာတတ္ေသးတယ္ေလ။

မွတ္မွတ္ရရ အေမက မၾကခဏ ေျပာျပဖူးတယ္။ မင္းအေဖရဲ့ လက္ေရးက ပဲပင္ေပါက္လက္ေရးတဲ့၊ မင္းအေဖေရးထားတဲ့ စာကို ဖတ္တတ္တာ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ ငါနဲ႔ သူ႔အတန္း ပိုင္ဆရာမ ေဒၚၫြန္႔ၾကည္ (ကရင္ျပည္နယ္ ပညာေရးမွဴးေဟာင္း)ႏွစ္ေယာက္ပဲ ဖတ္တတ္တာ တဲ့။ (အမွန္မွာ ပဲပင္ေပါက္ထက္ ဆိုးပါတယ္။)

အေဖ့အိမ္နဲ႔ အေမတို႔ေနတဲ့ အိမ္က နီးနီးေလး၊ မ်က္ေစာင္းထိုးေလးတင္။ ေဆြမ်ဳိး နီးစပ္လည္း ေတာ္ၾကတယ္ ဆိုလားပဲ။ (ဘိုး နဲ႔ အေဘး ဆိုလား ေမာင္ႏွမတဲ့)ေသြးခ်င္းေတာ့ နည္းနည္းေ၀းတာေပါ့။ အေဖက အေမ့ကို အန္တီတဲ့၊ တခါတေလ "အိ...ခိုင္း" တဲ့။ (ေဘးတအိမ္ေက်ာ္က စကားေျပာရင္အသံကုန္ ျခစ္ေအာ္ေျပာတတ္တဲ့ အဖြားႀကီး တေယာက္ရဲ့ အမည္ပါ)။

အေမ့အမည္ကေတာ့ မဖြားရွိန္ပါ။ ရြာမွာက မရွိန္လို႔ ေခၚတယ္။ မြန္လို ကြန္ဟတုပ္ လို႔ေခၚတယ္(အဓိပၸါယ္က ႏွံေကာင္ကေလးေပါ့)။ ဟုတ္တယ္ေလ အေမငယ္ငယ္တုန္းက ေျခတံ လက္တံေတြက ႏွံေကာင္လိုရွည္လြန္းလို႔ ႏွံေကာင္ ဆိုၿပီး တြင္ခဲ့တာပါ။ အေမက စာေတာ္ေတာ့အတန္းထဲမွာ ပထမ အၿမဲရတယ္။ ေျပးခုန္ပစ္ ပြဲေတြဆိုရင္လည္း ဆုတံဆိပ္ေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ ကူသယ္ေပးရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အေမက လူရည္ခၽြန္အေနနဲ႔လည္း အေရြးခံခဲ့ရဖူး ပါတယ္။

အေမ့ရဲ့ အေဖနာမည္က ဦးေအာင္ဇီ၊ အေမက ေဒၚလွ၀င္းပါ။ လယ္လုပ္ ကိုင္းလုပ္ပဲေပါ့။ လယ္ကေတာ့ အေဖ့တို႔လယ္နဲ႔ ကပ္လွ်က္ ၁၃ ဧကရွိတဲ့ လယ္ပဲေပါ့။ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာေတာ့ အဖိုးပိုင္တဲ့ ၀ါးၿခံက အက်ယ္ႀကီးရွိတယ္။ အေမ့ ေမြးခ်င္း ၁၁ ေယာက္ရွိတယ္။ ဟိုေခတ္ကေတာ့ မိသားစုမွာ လူဦးေရ မ်ားတတ္ ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ နာမည္ေတြေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး။ အမႊာလည္းပါတယ္၊ အေထြးဆုံး သားေျခာက္ေလး လည္းပါတယ္။ (အေမ့ဘက္က အဖြားကေတာ့ အဲဒီ သားေျခာက္ကို ေမြးၿပီးမွ စီးပြားတက္တယ္လို႔ ေျပာျပဖူးပါတယ္။) က်ဳပ္သိတတ္တဲ့အရြယ္မွာ အေမ့ဘက္က ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ အႀကီးဆုံးက ဘႀကီးထြန္းတင္၊ ေနာက္ ဘႀကီးေမာင္ (အေမနဲ႔ တစက္ကေလးမွ မတည့္)၊ သူကေတာ့ အေမတို႔ အိမ္ေနာ္ကေဖးမွာေနတယ္။ အရက္ေတာ့ အရမ္းေသာက္တယ္။ အေမက အငယ္ဆုံး။ က်န္တဲ့သူေတြေတာ့ ကိုလိုနီေခတ္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးစအခ်ိန္မွာ ကာလ၀မ္းေရာဂါ၊ ေက်ာက္ေရာဂါ၊ ပုလိပ္ေရာဂါေတြနဲ႔ ေသကုန္တာပဲ။ မခံႏိုင္ဘူး၊ ဟိုေခတ္တုန္းက က်ဳပ္အေမေတာင္ နဖူးမွာ ေက်ာက္ တလုံးထဲေပါက္လုိ႔ အမာရြတ္ထင္က်န္ခဲ့ ေသးတာ။ ဦးထြန္းခ်စ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာတျပင္လုံး ေက်ာက္ေပါက္မ ေတြနဲ႔ေပါ့။

အေဖကေတာ့ အေမ့ကို အရမ္းခ်စ္တာ။ ရည္းစားဘ၀တုန္းက အေဖက ပ်ဥ္းမနားေရဆင္းေကာလိပ္မွာ (အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္ မျဖစ္ေသးဘူးထင္ပါ့)။ အေမက ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္က ေ႐ႊၿမိဳင္ေဆာင္က အေဆာင္ေက်ာင္းသူ ဘ၀။ သမိုင္းအဓိကနဲ႔ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အခ်ိန္မွာေပါ့။ (ေနာက္ေတာ့ အေမက အဂၤလိပ္စာသင္တန္း တက္ၿပီးေတာ့မွ အဂၤလိပ္စာဆရာမ ျဖစ္လာတာပါ။)

`ကိုယ္...မရွိန္ကို လာေတြ႔ေတာ့ မရွိန္အျပင္ထြက္သြားတယ္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္၊ မရွိန္ မရွိေပမဲ့ ၀ရန္တာ မွာ လွမ္းထားတဲ့ မရွိန္ရဲ့ ထမီေလးကို ေတြ႔လိုက္ရတာ အလြမ္းကိုေျပသြားတာပဲ´လို႔ အေဖ့ ရည္းစားထဲမွ စာအပိုင္းအစေလးကို အေမက ခဏခဏ ျပန္ရြတ္ျပဖူးတယ္။ (အေဖက အေမ့ကို အဲဒီေလာက္ထိ သည္းတာေလ)။

အေမက ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ လႈိင္းဘြဲၿမိဳ့မွာ မူလတန္းျပဆရာမ အေနနဲ႔ တာ၀န္က်ေတာ့ အေဖက ရြာကေနလႈိင္းဘြဲအထိ စက္ဘီးနဲ႔ ခ်ီတက္တဲ့ အေၾကာင္းလည္းပါတယ္။ (ရြာနဲ႔ ဘားအံၿမိဳ့က ၁၃ မိုင္ေ၀းတယ္။ ဘားအံနဲ႔ လႈိင္းဘြဲ က ၂၅ မိုင္ေလာက္ ေ၀းတယ္)။ အဲဒီေခတ္က ရြာနဲ႔ ဘားအံက ခုေခတ္လို ကားလမ္း မေပါက္ေသး၊ ႏွစ္ထပ္သေဘၤာနဲ႔ ေရလမ္းခရီးပဲ ရွိတာေလ။ မနက္အေစာႀကီး ရြာကေန စက္ဘီးနဲ႔ထြက္၊ (ဘီးေပါက္ရင္ ေလထိုးဖို႔ ေလထိုးတံပါ လုိရမယ္ရ ယူလာေသးတယ္။)ဘားအံေရာက္ေတာ့ မနက္စာစား၊ ခဏ နား။ ၿပီးေတာ့ လႈိင္းဘြဲၿမိဳ့အထိကို စက္ဘီးနဲ႔ ႏွင္လာခဲ့တဲ့ခရီးက နည္းနည္းေနာေနာ ခရီးမဟုတ္။ ညေန သုံးနာရီ ေလးနာရီေလာကမွ ေရာက္တယ္။ တခါတေလ မိုးႀကီးခ်ဳပ္မွ ေရာက္တယ္။ (ခ်စ္တာ....ခ်စ္တာ)

အေဖကေတာ့ `ငါတို႔ကေတာ့ မိန္းမကို ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ မ်ဳိးနဲ႔႐ိုးနဲ႔ခ်စ္တာ´လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ဖူးတယ္။ က်ဳပ္ကုိလည္း မိန္းမကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္မေပးဖူး ေသာ္လည္း ေသြးသားထဲက ပါလာတယ္ထင့္။ မိန္းမကို အရမ္းခ်စ္:)။ က်ဳပ္ မိန္းမႏွင့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သေဘာမတူတဲ့ အေမကို အေဖက...
`မရွိန္... ဒီေကာင္က မိန္းမခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ ငါ့ထက္သာတယ္ကြ။ မင္းစဥ္းစားၾကည့္ကြာ ငါတို႔သဘာ မတူလို႔ တားေနတဲ့ ၾကားထဲက ဒီေကာင္ ရန္ကုန္နဲ႔ ထုံးအိုင္ကို အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္မွတ္ေနတယ္။ အလုပ္အားတာနဲ႔ လစ္ၿပီ။ ဒီေတာ့ မင္းတားေနလည္း အပိုပဲ။´ဟု အေဖ့ စကားတခြန္းေၾကာင့္ အေမ ပါးစပ္ပိတ္ခဲ့တာ ခုထိ မေမ့။

က်ဳပ္အေဖ မွာက ႏို႔စားႏြားမေတြ အမ်ားႀကီး။ လယ္လုပ္ေတာ့ ခိုင္းႏြားထီးေတြႏွင့္ အလုပ္မႏိုင္ေတာ့ ႏို႔စားႏြားမ ေတြကို တံပိုးတတ္ေအာင္သင္ၿပီး ရေအာင္ခိုင္းသည္။ ႏြားမႏွင့္ ႏြားလွည္းေမာင္းသည္။ ထယ္ထိုးသည္။ သားေပါက္လွ်င္ ႏြားႏို႔ၫွစ္ေရာင္းသည္။ ဆန္စက္ႏွင့္ ဆီစက္ရွိလို႔ ဖြဲႏု၊ ပဲဖတ္ႏွင့္ ႏွမ္းဖတ္ေတာ့ ႏြားေတြက ေကာင္းေကာင္းစားရတယ္။ အၿမဲတမ္း ၀ဖီးေနတာ။

ပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ိန္ဆဲရင္ေတာင္ ႐ိုး႐ိုးသား မက်ိန္ဆဲဘဲ.....
`ေဖျမင့္ႏြား ျဖစ္ရပါေစ´တဲဲ့။
အလကားေနရင္း က်ဳပ္အေဖက သူတို႔ၾကားထဲ မဟာလူၾကမ္းႀကီးျဖစ္ရေသးတယ္။ ဒီေတာ့ က်ိန္ဆဲသူကို ေမးေတာ့....
`ဘာလို႔ဆို မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ။ သူမ်ားႏြားေတြက မိုးတြင္းမွာ စပါးစိုက္ ၿပီးရင္ တမိုးလုံးအနားရတယ္။ ေႏြပိုင္း စပါးေပၚခ်ိန္ ေကာက္လႈိင္းတိုက္၊ ေကာက္နယ္ (ေကာက္လႈိင္းမ်ားကို ႏြားလွည္းျဖင့္ နယ္တာကို ေျပာတာ)၊ သလင္းသိမ္းၿပီးရင္ေတာ့ တေႏြလုံး နားေတာ့။ ခု ေဖျမင့္ႏြားေတြက အစား ေကာင္းေတာ့ စားရပါရဲ့။ ႏြားထီးမေျပာနဲ႔ ႏြားမ ျဖစ္တာေတာင္ အနားမရဘူး။ ကေလးေမြး ေပးရတယ္။ ႏြားႏို႔ အညႇစ္ခံရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ႏြားထီးေတြနဲ႔ တန္းတူ အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္။ စက္ႏွစ္လုံးေတင္ ရွိေတာ့ စပါးတိုက္ ဖြဲတိုက္၊ ေျမပဲတိုက္၊ ေျမပဲဆီပို႔နဲ႔ တမိုးလုံး တေႏြလုံး ေကာင္းေကာင္းကို မနားရပါဘူးကြာ´ ဟု ေျပာၾကသည္အထိ အေဖက စည္းစနစ္ က်က် အလုပ္လုပ္္ ခဲ့တာပါ။

အေမကေတာ့ ရြာမွာအဂၤလိပ္စာ ဆရာမ လုပ္ရင္း နယ္မေျပာင္းခ်င္လို႔ ရာထူးတိုးမေလွ်ာက္ခဲ့။ ခုပင္စင္ အၿငိမ္းစားဘ၀နဲ႔ အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ျပၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနသားက်။ အေဖက အသက္လည္း ႀကီးၿပီ။ သားသမီးႏွစ္ေယာက္လည္း ႏိုင္ငံရပ္ျခား အေ၀းမွာ။ အေဖနဲ႔ အေမ့နားမွာ တဦးတည္းေသာ အမက ေမြးတဲ့ ေျမးတေယာက္နဲ႔ပဲ အေဖာ္လုပ္ေနရ။

ဒီပုံကို ဒီကေန ယူတာပါ။

ေရသြင္းဖို႔ စက္သုံးဆီေစ်းကျမင့္၊ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း သံလြင္ျမစ္ေရက မတရားႀကီး၊ ေကာက္စိုက္စရိတ္၊ ပ်ဳိးႏႈတ္စရိတ္ မတတ္ႏိုင္၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာေစ်းက လိုက္လုိ႔ မမွီ။ လက္တြန္း လယ္ထြန္စက္လည္း ေမာင္းသူမဲ့၊ လယ္လည္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ လယ္ေျမေတြမွာ ကိုင္းပင္ေတြ ျမက္ပင္ေတြက ေတာထေနၿပီလား အေဖ။ လယ္ေတြက ေကာ ကုန္ၿပီလား။ တခ်ိန္က အေဖ့လယ္ကို ဦးစီးလုပ္ခဲ့တဲ့ က်ဳပ္ကို သတိရေနၿပီလားအေဖ။

ခုခ်ိန္ ၀ါဆို၊ ၀ါေခါင္ဆိုရင္ ေရလိုက္စပါး (ေရႀကီးၿပီး ေရအက်ကို လိုက္ၿပီး စိုက္ေသာစပါး) စိုက္ဖို႔ ပ်ဳိးေထာင္ခ်ိန္ ဆိုေတာ့ အေဖက်ဳပ္ကို ေမွ်ာ္ေနမွာ က်ဳပ္သိပါတယ္ အေဖ။ ေတာ္သလင္းလဆန္း ရင္ေတာ့ စပါးစိုက္ခ်ိန္ေရာက္ ၿပီေပါ့ေနာ္။ သားတို႔ ဟိုတုန္းက စိုက္ခဲ့တဲ့ မေနာသုခတို႔ မေနာပ်က္တို႔ က ခုခ်ိန္မွာ ေခတ္မစားေတာ့ဘူး ထင္ပါ့။ ဆင္းဧကရီတို႔၊ လုံးသြယ္ေမႊး စတဲ့စပါး မ်ဳိးေတြလည္း စိုက္မယ့္သူ ရွိေသးရဲ့လား အေဖ....။

ဆယ့္သုံးဧက ရွိတ့ဲ လယ္ပြဲက စပါးတေထာင္ မထြက္ခဲ့ဘူးတဲ့ အေဖ့လယ္မွာ သားလယ္ထဲ စဆင္းတဲ့ႏွစ္မွာ "အင္းမရဲေဘာ္" စပါးစိုက္ၿပီး စပါးေထာင္ေက်ာ္ ထြက္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ သားအၿမဲ အမွတ္ရေနမွာပါ။ စပါးစိုက္ဖို႔ ဂြန္ေဒါင္းစက္ (တ႐ုတ္ျပည္မွ သြင္းသည့္ လက္တြန္းထြန္စက္) နဲ႔ စက္႐ိုက္ေတာ့ လယ္ကေန ငါးေတြ၊ ဖားေတြ ဖမ္းခဲ့ၾကတာ က်ဳပ္သတိရေသးတယ္ အေဖ။

ဒီပုံကို ဒီေနရာက ယူခဲ့တာပါ။

ကန္သင္း႐ိုးဖို႔ဘို႔ က်ဳပ္နဲ႔ အေဖ ေပါက္တူးေပါက္ၿပိဳင္ ခဲ့ၾကတာ က်ဳပ္ အႏိုင္ရခဲ့တယ္ေလ။ အေဖက ေက်ာင္းတက္တုန္းက ကန္သင္း႐ုိးဖို႔ (ေပါက္တူးေပါက္) ၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမ ရခဲ့ဘူးတယ္ မဟုတ္လား။ အေဖက ညာဘက္ တဖက္ထဲရၿပီး က်ဳပ္ကဘယ္၊ ညာႏွစ္ဖက္စလုံးရလို႔ အေဖ႐ႈံးခဲ့တာလုိ႔ တျခားလယ္သမားေတြကို အေဖႂကြားခဲ့တာ က်ဳပ္ဂုဏ္ယူမဆုံးပါဘူး အေဖ။

အေမကေတာ့ ငါ့သား.... ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မလာပါနဲ႔။ ဒီမွာက ငါ့သားတို႔ ေန၊ စား တတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ လယ္လုပ္မယ့္သူမရွိ၊ အားေကာင္း ေမာင္းသန္ မရွိေတာ့ဘူး၊ အားလုံးနီးပါး ရတဲ့နည္းနဲ႔ ျပည္ပထြက္ အလုပ္လုပ္ၾကရတာ။ က်န္ေနတာက အဘိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးနဲ႔ ကေလးငယ္ေလးေတြ။ ေနခ်င္စရာမရွိ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက တာ၀တံိသာရဲ့ အထပ္ခိုးမွာ...။ ရွိတဲ့သူေတြက အေ၀းေရာက္ သားသမီးေတြဆီက ေမွ်ာ္စားေနရတာ...။ငါ့သား ျပန္လာရင္ ဘာအလုပ္ လုပ္စားမွာလဲ ဆိုတဲ့ အေမ့ စကားသံေတြသာ အထပ္ထပ္ ၾကားေယာင္ေနပါတယ္ အေမ။

႐ြာက က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ကိုညင့္၊ မဲတုန္း၊ ဇီလုံ၊ ေအာင္ပြား၊ ေအာင္ႏိုင္၊ ေျမြ၊ ၀ဏၰထြန္း၊ ေပါက္က်ဳိင္း၊ သိန္းလင္းတို႔ လည္း တခ်ဳိ႔က မေလးရွားမွာ တခ်ဳိ႔က ယပက္လက္(ထိုင္း) မွာလို႔ၾကားတယ္ အေမ။ ဘုန္းႀကီးတေယာက္ေတာ့ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ဖြင့္လုိ႔ ႀကီးပြားေနၿပီလား။ ငယ္ငယ္တေယာက္ေကာ လက္သမား အလုပ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခခုိင္ေနၿပီၾကားတယ္။ ထြန္းနိုင္တေယာက္ေတာ့ ဘီအီး(ဘီအီးဒီစီ အရက္) ကိုက္လို႔ ေသၿပီၾကားတယ္။ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ေတြနဲ႔လည္း တေန႔ေတာ့ ျပန္ဆုံခ်င္ပါေသးအေမ။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ကေတာ့ ရြာမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္။ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ရပ္ေ၀းမွာပဲ ရြက္လႊင့္ေနရေပမဲ့ အေမ တခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမတို႔ရွိတဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို က်ဳပ္ျပန္လာခြင့္ေလး လည္း ရခ်င္ ပါေသးတယ္။ ဦးစီးမဲ့ၿပီး ေတာထေနတဲ့ အေဖ့လယ္ကို ဦးစီးလုပ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ က်ဳပ္ ရြာကိုသိပ္လြမ္းတယ္ဗ်ာ....

Mg gabar

ကၽြႏု္ပ္ခ်စ္ေသာ ဇာတိေျမ

က်ေနာ္၏ဇာတိေျမကား ထုံးအုိင္ရြာတည္း။ ၎၏တည္ေနရာကား ကရင္ျပည္နယ္၊ ဘားအံၿမိဳ့၏ေတာင္ဘက္ ၁၃-မုိင္ခန္႔အကြာ၊ သံလြင္ျမစ္၏အေရွ႔ဘက္တြင္ တည္ရွိသည္။ ဘားအံႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္မွေန၍ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ သေဘၤာႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း သြားလာႏုိင္သည္။ သံလြင္ျမစ္ ကမ္းနဖူးေပၚတြင္ ေတာင္ ႏွင့္ေျမာက္သြယ္တန္း၍ အေရွ႔ဘက္တြင္ ေနာင္ထလုံး၊ ေကာ့သံခါ၊ ေနာင္ဘို၊ ေကာ့ထံမလိန္း၊ ေကာ့ရန္းေသာ္၊ ေကာ့မုေသြ၊ ေကာ့ကြ၊ ေကာ့ဒိုက္ျပင္ စသည့္ကရင္ရြာမ်ား အေနာက္ ဘက္ သံလြင္ျမစ္၏ တဖက္ ကမ္းတြင္ နတ္ေမွာ္၊ မန္က်ီးကၽြန္း(စိုက္ပ်ဳိးေရးစံျပေက်းရြာ)၊ ေရေက်ာ္ႀကီး၊ ေရေက်ာ္ေလးရြာ ေတာင္ဘက္တြင္ မိန္းမလွ ကၽြန္း(လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က ျမစ္ေရေၾကာင္းေျပာင္း၍ ေရတုိက္စားၿပီး တရြာလုံးေနရာသစ္သို႔ေျပာင္းၿပီး)၊ ဖအြံ၊ ေကာ့က်ဳိက္(ဖအံြ)၊ ဖဲကတာ(မြန္ရြာ)ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္တြင္ ၀ါးဆူး၊ ဖာလင္(၁ )ႏွင့္ (၂) (ဒီရြာ နာမည္ကို ေပးထားတာ စဥ္းစားစရာပါ)၊ ၀င္းက်န္၊ ေကာ့လႈိက္(မြန္စကားမေျပာေတာ့ေသာ မြန္ရြာ သို႔မဟုတ္ ဗမာႏွင့္ မြန္စကားေရာေျပာေသာရြာ)၊ ေကာ့က်ဳိက္ (ေကာ့လႈိက္) (သာမည ဆရာေတာ္ဘုရား ၏ ဇာတိ)(၎ရြာကို ေကာ့လႈိက္ေကာ့က်ဳိက္ဟု ေခၚသည္)။ တရုတ္လွ(ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ဦး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သီဟသူရ သူရ စစ္ေမာင္ တို႔၏ ရဟတ္ယာဥ္၎ရြာအနီးတြင္ ပ်က္က်ၿပီးေနာက္ စံျပေက်းရြာျဖစ္လာသည္။ (၀င္းသူဇာ အေရာင္းခန္းမ ရွိသည္။ သံလြင္ တံတား အနီးတြင္ရွိ) စသည့္ရြာမ်ားရွိသည္။ အေရွ႔ေျမာက္ဘက္တြင္ နာမည္ ေက်ာ္ ဇြဲကပင္ေတာင္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရသည္။ အေနာက္ဘက္သံလြင္ျမစ္ျပင္ကုိေက်ာ္၍ မုတၱမေတာင္တန္းႏွင့္ ကုလားမေတာင္တန္း (ေန၀င္ခ်ိန္တြင္ ကုလားမအိပ္ေနသည့္ ပုံႏွင့္တူသည္) ကို ျမင္ႏိုင္သည္။

ကရင္ျပည္နယ္တြင္ ရွိေသာ္လည္း မြန္လူမ်ဳိးမ်ား အမ်ားဆုံးေနထုိင္သည္။ ကရင္၊ ဗမာလူမ်ားလည္း အနည္း အက်ဥ္း ေနထုိင္သည္။ အမ်ားစုမွာ လယ္ယာကိုင္း လုပ္ငန္း၊ အဓိကလုပ္ကိုင္လ်က္ရွိ၍ တံငါလုပ္ငန္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ အိမ္ေျခေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ သုံးေထာင္ေလာက္ရွိသည္။ ရပ္ကြက္ေပါင္း ကိုးခုႏွင့္ဖြဲ႔စည္းထားသည္။ အမွတ္(၁)ရပ္ကြက္သည္ ေရွးကတည္းက ကူးတို႔ဆိပ္ရပ္ဟု ေခၚသည္။ ယခင္က ကူးတို႔ဆိပ္ျဖစ္သည္။ တံငါသည္ အမ်ားစုေနထိုင္သည္။ အမွတ္(၂) ရပ္ကြက္သည္ ဂ်ပန္အဂၤလိပ္ေခတ္က အိမ္သုံးလုံးသာရွိေသာေၾကာင့္ သုံးအိမ္စုဟုေခၚသည္။ အမွတ္(၃) ရပ္ကြက္သည္ ယခင္က တ႐ုတ္လူမ်ဳိးမ်ားစုေနၾကသျဖင့္တ႐ုတ္စုဟု အမ်ားသိသည္။ အမွတ္(၄)ရပ္ကြက္သည္ အရင္ကအလယ္စုျဖစ္သည္။ အစိုးရ အထက္တန္းေက်ာင္းရွိသည္။ အမွတ္(၅)သည္ သေဘၤာဆိပ္ရပ္ဟုေခၚသည္။ ေစ်းေရာင္းသူအမ်ားစု ေနထိုင္သည္။ သေဘၤာဆိပ္၊ အ၀တ္အထည္၊ ကုန္ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္မ်ားႏွင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း(၃)ေက်ာင္းရွိသည္။

(၁)မွ (၅)ရပ္ကြက္အထိသည္ ရြာသစ္(ေအာက္ပိုင္း)ျဖစ္၍ (၆)မွ(၉)ရပ္ကြက္သည္ အထက္ပိုင္း(ရြာေဟာင္းပိုင္း) ျဖစ္သည္။ (၆)ရပ္ကြက္သည္ ဗမာစုဟုေခၚသည္။ လယ္ကြင္းအစပ္နားတြင္ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားစုေပါင္း ေနထိုင္ ေသာ ကရင္စုရွိသည္။ က်န္သည့္ ရပ္ကြက္ (၇၊ ၈ ႏွင့္ ၉)သည္ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားေနထိုင္သည္။ သခၤ်ဳိင္းသည္ (၉)ရပ္ကြက္ေက်ာ္သြားၿပီးမွ ရြာအျပင္တြင္ရွိသည္။ ယခုရြာေစ်းႏွင့္ ရ၀တရုံးထုိင္ရာ ေနရာသည္ ယခင္က ရြာသစ္ပိုင္း၏ သခၤ်ဳိင္းေျမျဖစ္သည္။ မူလတန္းေက်ာင္း ေလးေက်ာင္း၊ အစိုးရ အထက္တန္းေက်ာင္း တေက်ာင္း၊ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း(၈)ေက်ာင္း၊ ျပည္သူ႔ေဆးရုံ(88 မတိုင္ခင္က အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့ၿပီး ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ ေဆးရုံဖြင့္)၊ ေအာ္တို အိတ္ခ်ိန္း တယ္လီဖုန္းရုံး (ကိုယ္ထူကိုထ)၊ စာတုိက္၊ ရဲစခန္း၊ စသည္တို႔ရွိသည္။ သေဘၤာဆိပ္ရွိသည္။

ဘားအံႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႔သို႔ ကားႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေရလမ္းမွ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္၊ သေဘၤာစသည္ျဖင့္ သြား လာႏိုင္သည္။ ဘားအံႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္သြား ကားလမ္း(ျဖတ္လမ္း)မွ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ ေစတနာေမတၱာေၾကာင့္ ရြာအ၀င္ေက်ာက္ခင္းလမ္း ရွိသည္။ မိုးတြင္းကာလ ဗြက္ထူၿပီး အသြားအလာမေကာင္းသလို ေႏြ၌အသြားအလာ မသြက္ေပ။ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးကို အဓိကထားေသာေၾကာင့္ ႏြားႏွင့္လွည္းကို အားကိုးရသည္။ လက္တြန္း လယ္ထြန္စက္ ရွိသည္။ ေထာ္လာဂ်ီရွိသည္။ ဆိ္ုက္ကားရွိသည္။ ကားကုိ အင္ဂ်င္ျဖဳတ္ၿပီး တရုတ္အင္ဂ်င္ တပ္ထားေသာယာဥ္ (နယ္အေခၚ ဖြတ္ခ်က္)ရွိသည္။

ဆန္စပါးကုိ အဓိကားထားစုိက္ပ်ဳိးသည္။ မိုးတြင္းတြင္ စပါးစိုက္သည္။ ေႏြပုိင္းတြင္ ကိုင္းသီးႏွံစုိက္သည္။ ေျမပဲ၊ ငရုတ္၊ ေျပာင္း၊ ႏွမ္း၊ ပဲအမ်ဳိး၊ ခရမ္း၊ ခရမ္းခ်ဥ္၊ ေဂၚဖီ၊ ဖရဲ၊ သခြား၊ ဖ႐ုံဟင္းသီးဟင္းရြက္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ႏွင့္ ေဆးရြက္ ႀကီးစိုက္သည္။ ေျမႏုကၽြန္းတြင္ အဓိထားစိုက္ပ်ဳိးသည္။ အနီးအနား၀န္းက်င္မွထြက္လာေသာ ေဒသထြက္ကုန္ မ်ားကို ရြာေစ်းတန္းတြင္လည္းေကာင္း ေမာ္လၿမိဳင္ႏွင့္ဘားအံသို႔လည္းေကာင္း တင္ပို႔သည္။ ေဒသထြက္ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္၊ ေျမပဲျပဳတ္ႏွင့္ စာကေလးေၾကာ္၊ လယ္ႁကြက္တို႔မွာ နာမည္ႀကီးသည္။ ေျမပဲစိုက္ေသာေၾကာင့္ ပဲဆီအစစ္ရသည္။

ဆယ့္ႏွစ္လရာသီပြဲေတာ္မ်ားအနက္ သႀကၤန္၊ ကဆုန္ေညာင္ေရသြန္းပြဲ၊ သီတင္းကၽြတ္မီးထြန္းပြဲေတာ္ႏွင့္ တေပါင္းလ (ဇြဲကပင္ဘုရားပြဲ)တို႔မွာ နာမည္ႀကီးသည္။ တန္ခူးလ သႀကၤန္ပြဲေတာ္တြင္ ရပ္ကြက္တခုကို မဏၭပ္ အနည္းဆုံး တခု၊ ႏွစ္ခုရွိကာ ေရပက္ခံလွည္း၊ ေထာ္လာဂ်ီမ်ားႏွင့္ ေရပက္ခံထြက္ၾကသည္မွာေပ်ာ္စရာ ေကာင္း ပါသည္။ မုန္႔လုံးေရြေပၚ၊ ပဲလက္သုပ္ မုန္႔လက္ေဆာင္း၊ ေရႊရင္ေအးစသည္တို႔စတုဒိသာေကၽြးသည္။ (စကားမစပ္ ထုံးအိုင္တြင္ဘုံဆိုင္လည္း ေပါမ်ားပါသည္။ ရြားသားမ်ားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးအရက္ေသာက္ၾကမ္းပါသည္။ ရြာထိပ္က ဘုံဆိုင္တြင္ သႀကၤန္တြင္းေလးရက္ ဘီအီးဒီစီအရက္ (၄)ပီပါ(တိုင္ကီ)ကုန္သည္။ ႁကြားတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္) ကဆုန္လတြင္ ေညာင္ေရသြန္းပြဲ ေတာ္တြင္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ေဗာဓိေညာင္ပင္ရွိရာ အမွတ္(၂)ရပ္ကြက္ ေအာင္ေတာ္မူ ေစတီ (က်ဳိက္ထီးရိုးပုံစံတူရွိေသာေစတီ) ၌ ဇာတ္ပြဲသြင္း၍က်င္းပသည္။ သီတင္းကၽြတ္တြင္ တရြာလုံး မီးထြန္း၍ လည္းေကာင္း လျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ ေန႔တြင္ ရြာလုံးကၽြတ္ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲႀကီးကုိ (၃)ရပ္ကြက္က ေဆာင္ေတာ္မူေစတီတြင္က်င္းပသည္။ တေပါင္းလဆန္း(၁၄)ရက္ ေန႔တြင္ ကရင္ျပည္နယ္၏ နာမည္ေက်ာ္ ဇြဲကပင္ ဘုရားပြဲေတာ္ကိုက်င္းပသည္ (တကယ့္ဘုရားပြဲေတာ္ရက္မွာ လျပည့္ေန႔တြင္ျဖစ္သည္)။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ရြာက ဆယ့္ေလးရက္ေန႔ တြင္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ လာေရာက္၍စု႐ုံးကာ လွည္းႏွင့္ဘုရားဖူး ထြက္ၾကသည္။ တနယ္တေက်းမွ လူမ်ားလည္းလာေရာက္ၿပီး ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ ထုံးအုိင္မွလူမ်ားက ေတာ္ပုံရြာဘက္မွ တက္ၾက၍ ဘားအံဘက္မွလူမ်ားက ခေလာက္ႏို႔ရြာ (ခေလာက္ႏို႔ ပုံျပင္မ်ားဟု နာမည္ႀကီးသည္။ စကားေတာင္စား ကဲ့သို႔ေသာ လူမ်ားရွိသည္။)ဘက္မွ တက္ၾကသည္။

နာမည္ေက်ာ္ ဇြဲကပင္ေတာင္

(ကရင္အဖိုးႀကီးႏွင့္ ကရင္မႏွစ္ေယာက္တြဲပုံကုိ ေရးေရးေလးျမင္ရသည္)

ေတာင္ေျခေရတံခြန္(ေက်ာက္ၾကားမွ စိမ့္ထြက္လာေသာ စမ္းေပါက္)တြင္ ေရခ်ဳိးၿပီးေတာင္ေပၚတို႔တက္ၾကသည္။

သင့္ကိုလည္း လတ္ဆတ္ေသာအစားအစာ၊ လွပ၍ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ၊ လည္ပတ္စရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ဧည့္၀တ္ ေက်ပြန္ေသာရြာပ်ဳိျဖဴမ်ားေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ ဇာတိေျမသို႔ အလည္တေခါက္ေလာက္ဖိတ္ေခၚခ်င္ပါသည္။

ေမာင္ကမာၻ